Η «γενοκτονία των Θρακών»

Το καινούργιο κοσκινάκι της μπατριωτίλας είναι εδώ και μας περιμένει

Κορφολογώ τίτλους από τους ολάνθιστους, ανοιξιάτικους, λειμώνες των ηλεκτρονικών ΜΜΕ: «Η Θρακική Εστία Εορδαίας τίμησε τη Γενοκτονία των Θρακών!», «Γενοκτονία των Θρακών – Μαρτυρία και πάθη (1909-1918)», «H Γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού 6 Απρίλη 1914 – το ”Μαύρο Πάσχα” των Θρακών», «6 Απριλίου 1914: Η γενοκτονία του θρακικού ελληνισμού», «Οι Θρακιώτες διεκδικούν αναγνώριση της Γενοκτονίας από την ελληνική Πολιτεία».

Ευτυχώς, σε κάτι μνημόσυνα σαν της Θρακικής Εστίας Εορδαίας συχνάζουν κάτι χούφταλα, που φοράνε τα καλά τους κοστούμια και τα αμπιγιέ ταγεράκια τους κι όσες παστίλιες μέντας και αν βάλουν στο στόμα τους δύσκολα θα καλύψουν τη μυρωδιά της μούχλας -για να μην γράψω κάτι πιο βαρύ…

Ευτυχώς, οι νέοι δεν πηγαίνουν σε τέτοια, ακόμα και αν τους πληρώσεις. Το κακό, όμως, με τους νέους είναι ότι πολλοί απ’ αυτούς δεν τα πολυψάχνουν αυτά τα θέματα κι απλώς κάποια στιγμή θα παραλάβουν χωρίς ερωτήσεις τη σκυτάλη στις επετείους και στις εκδηλώσεις, τη σκυτάλη της κλούβιας μπατριωτίλας.

Το έχουμε ζήσει με με τους Πόντιους. Οι «εμποράκοι της μνήμης», που βρήκαν μέχρι κι ακριβή αριθμό θυμάτων (ιστορικά/επιστημονικά δεν ερείδεται πουθενά, αλλά ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να χαλάσει μία ωραία ιστορία), νίκησαν. Μας νίκησαν όλους: την ιστορική αλήθεια, τη φωνή της σύνεσης, τη λογική προσέγγιση. Και θα φανεί μελλοντικά η διάσταση του θριάμβου, τότε που πολλοί νέοι θα γίνουν οι παππούδες του αύριο και θα σηκώνουν απειλητικά τη μαγκούρα σε όποιον αποτολμά ν’ αμφισβητήσει τα κάθε λογής στερεότυπα υπερπατριωτικής κοπής.

Περιττό να ξεκαθαρίσω ότι λάτρης του Μουσταφά Κεμάλ δεν είμαι. Αλλά πώς να το κάνουμε; Δεν μπορώ και την υπερβολή: Σύμφωνα με το κυρίαρχο ρεύμα της δικής μας πλευράς, ο λεγόμενος Ατατούρκ έχει στις γενοκτονίες ένα ρεκόρ λίγο πιο εντυπωσιακό από του Μπομπ Μπίμον στο άλμα εις μήκος. Κάτι Τζέγκις Χαν και κάτι Αδόλφους Χίτλερ τούς έχει για πρωινό. Γατάκια μπροστά στον Μουσταφά! Πόσες γενοκτονίες να διέπραξε αυτός ο ατάλαντος ο Χίτλερ; Των Εβραίων σίγουρα, των τσιγγάνων δύο… άντε δυόμιση με κάτι ομοφυλόφιλους. Ο Κεμάλ, όμως, πέρα από (τη γενοκτονία) των Αρμενίων, έχει των Ποντίων που την ανακαλύψαμε καμιά 70αριά χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, των Θρακών που τη δουλεύουμε τώρα στην… προπόνηση, βάλε και των Μικρασιατών, που κι εκεί παίζει η λέξη «γενοκτονία»… Τρεις-τέσσερις για πλάκα έχει ο Μουσταφά(ς).

Θα μπορούσα να βάλω και πιο σύνθετα, όπως η αρχή του Ποινικού Δικαίου Nullum crimen, nulla poena sine lege, (κανένα έγκλημα, καμία ποινή χωρίς νόμο», να ρωτήσω πότε διαπράχθηκαν το αποδιδόμενο έγκλημα και πότε εισήχθη ο όρος «γενοκτονία», αλλά με ποιους να συζητήσεις; Ξεχνάμε τι έπαθε ο συνονόματος Νίκος Φίλης; Που μίλησε για εθνοκάθαρση (λες και η εθνοκάθαρση είναι υπερήφανη ή ούλτρα λάιτ πράξη), σε ερώτηση του Χατζηνικολάου και χωρίς ν’ ανακινήσει ο ίδιος το θέμα των Ποντίων;

Η μόνη συζήτηση που μπορεί να κάνεις με τους «άγρυπνους φρουρούς του έθνους» είναι να… τους τρολάρεις, στο στιλ «μήπως να τους χωρίσουμε σε ορεινούς Θράκες και παραθαλάσσιους, ώστε να έχουμε δύο γενοκτονίες Θρακών;». Τώρα που το σκέφτομαι, ναι… αυτό θα κάνω.

Νίκος Ντίνας