Ο Βογιατζής, ο Μίμης, ο Κιτσάκης, ο Βίρβος…

Ενα... τεστ των ύμνων που έχουν γραφτεί για τους ελληνικούς αθλητικούς συλλόγους

Σήμερα Δευτέρα, 15 Μαΐου του 2023, έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Βογιατζής. Ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής, ο εξάδελφος του (αποκλειστικά) ηθοποιού. Γιάννη Βογιατζή. Αδικημένος, για δύο λόγους: ο ένας λόγος, ότι έπρεπε, φαντάζομαι, συχνά – πυκνά να εξηγεί στα τηλέφωνα ποιος Βογιατζής είναι και ο άλλος λόγος είχε να κάνει με το γεγονός πως ενώ ήταν ταλαντούχος κι ερμήνευσε και σοβαρότερα τραγούδια από τον ύμνο του Παναθηναϊκού (μία άλλης εποχής άσματα, βέβαια), εντούτοις το άκουσμα του ονόματός του παρέπεμπε και θα παραπέμπει και μετά θάνατον στο «Σύλλογος μεγάλος».

Για έναν καλλιτέχνη δεν είναι ό,τι πιο κολακευτικό να τον συνδέσουν με το συγκεκριμένο είδος μουσικής σύνθεσης. Ειδικά στην Ελλάδα, οι ύμνοι των ομάδων είναι ο ένας χειρότερος από τον άλλον, χαζοτράγουδα, και σε νότες και από πλευράς στίχου, που απλώς με τον καιρό μπήκαν στο πετσί του οπαδού, ο οποίος απέκτησε συναισθηματικό δεσμό μαζί τους.

Ο ύμνος του Παναθηναϊκού δεν είναι τίποτ’ άλλο από ένα μάλλον… φλούφλικο μοτίβο (να με συγχωρούν οι φαν του Γιώργου Μουζάκη, αν υπάρχουν τέτοιοι εν ζωή) και μ’ έναν στίχο που σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι εμπνευσμένο, αλλά τουλάχιστον δεν προκαλεί (γέλια κ.λπ.) όπως άλλων ύμνων. Του… Θρασύβουλου Φυλής, για παράδειγμα, που λέει: «Μεγάλωσα με αξίες από πολύ μικρός, εσύ με ολοκληρώνεις δεν έμεινα μισός». Που δεν ξέρεις αν πρέπει να συγκινηθείς ή να ξεκαρδιστείς. Ή του Ολυμπιακού που λέει πως «ακόμα σε θυμούνται η Σάντος κι ο Πελέ», όπου απ’ όλες τις ερυθρόλευκες» νίκες εξυμνείται μία που σημειώθηκε σε φιλικό παιχνίδι!

Αν μη τι άλλο, ο Γιώργος Οικονομίδης ήταν και προνοητικός (ήταν και άλλα πράγματα σε -ικός, αλλά δεν είναι της παρούσης). Δεν έγραψε, ας πούμε, «σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια», που τραγουδάει στον ύμνο της ΑΕΚ ο Μίμης Παπαϊωάννου, που κι αυτός μάς άφησε χρόνους μέσα στο 2023. Ο Οικονομίδης είχε προνοήσει ότι μια μέρα τα δοκάρια των εστιών θα πάψουν να είναι ξύλινα… Σε αντίθεση με την απρονοησία του στιχουργού του ύμνου του ΠΑΣ Γιάννινα, κάπου αρχές 70ς, που έγραψε «ΠΑΣ, ΠΑΣ, ΠΑΣ και σίγουρα θα πας, στην Α’ Εθνική ομάδα θρυλική», σ’ ερμηνεία του εμβληματικού βάρδου της δημοτικής μουσικής, Αλέκου Κιτσάκη. Κάποια μέρα θα πήγαινε, ρε μάστορα, η ομάδα στην Α’ Εθνική και κάποια στιγμή θα εδραιωνόταν κιόλας…

Επίσης, ο ύμνος που τραγούδησε ο Βογιατζής δεν ήταν αυστηρά ποδοσφαιρικός, ο στίχος αγκάλιαζε όλα τα τμήματα του σωματείου («πρωταθλητή σ’ όλα τα σπορ παντοτινέ…»). Όχι όπως του Ολυμπιακού, της ΑΕΚ ή του ΠΑΟΚ («…γιατί τέτοια ενδεκάδα δεν υπάρχει στην Ελλάδα…») και του… ΑΟ Τρίκαλα. Μάλιστα, τον τρικαλινό τον έγραψε κοτζάμ Κώστας Βίρβος ήταν από εκεί, αλλά… εντάξει, ο στίχος («Σταυραετοί της Πίνδου,
του κάμπου λιοντάρια / έντεκα λεβέντες, γερά παλληκάρια») είναι λίγο χειρότερος από μουρουνέλαιο που σου δίνουν να πιεις μονορούφι!

Εν κατακλείδι, ο καλύτερος ύμνος ελληνικής ομάδας είναι αυτός που δεν γράφτηκε ακόμη!