Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει…

Η έκπληξη για τις πολιτικές θέσεις του Σαββόπουλου, ο Θεοδωράκης και ο Θεοδωρικάκος

Πολλή βαβούρα για τη δήλωση του Διονύση Σαββόπουλου υπέρ της Νέας Δημοκρατίας. Σχεδόν σύμπασα η αντιδεξιά κοινότης, μ’ ένα στόμια και μια φωνή, εξέφρασε τον αποτροπιασμό της για την κατάντια του Νιόνιου. Ακόμη και αν δεχτούμε ότι ο Σαββόπουλος υπήρξε σπουδαίος τραγουδοποιός με απαράμιλλο στιλ και δεν κατέκλεψε αλλοδαπούς συναδέλφους του, όπως ο Μπομπ Ντίλαν κι ο Λούτσιο Ντάλα, κέχωδεν η φορβάς εν τη άλω (πιο απλά: χ@στηκε η φορά στ’ αλώνι) για τις προεκλογικές υποδείξεις τού μια φορά κι έναν καιρό «επαναστάκη».

Κατ’ αρχήν, ο Σαββόπουλος δεν ξύπνησε τώρα «γαλάζιος». Εδώ και καμιά σαρανταριά χρόνια μάς πρήζει τα όργανα με τα εθνικοχριστιανικά του… Από τη δεκαετία του ’80, αριστερά περιοδικά της εποχής, όπως ο εξαίρετος «Σχολιαστής», χλεύαζαν τις… ανησυχίες του ανδρός. Ή μήπως ξεχάσαμε ότι πολύ αργότερα ο Σαββόπουλος παρίστατο σε κοινές κοινωνικές εκδηλώσεις με τον μακαρίτη τον Τέως.

Στο κάτω της γραφής, γιατί να μας σοκάρει η νεοδημοκρατική προτίμηση του Νιόνιου όταν υπάρχει σε κοτζάμ κυβέρνηση κοτζάμ Θεοδωρικάκης. Πάλαι ποτέ γραμματέας της ΚΝΕ ο ανανήψας Τάκης, όχι τίποτε κομμουνιστίζων γενικώς κι αορίστως. Εντούτοις, έγινε υπουργός… μπατσοκρατίας σε γαλάζια κυβέρνηση με ακροδεξιά πουά. Από την ΚΝΕ, επίσης, είχε περάσει κι ο Ανδρέας Λοβέρδος, από τον Ρήγα Φεραίο ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ενώ ακόμη κι αυτή η Σοφία Νικολάου, που ως γενική γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής είχε διακριθεί στο σπορ των απευθείας αναθέσεων, ως Κνίτισσα είχε ξεκινήσει. Να μη θυμηθούμε, επίσης, τον Μίκη Θεοδωράκη. Πολύ πιο τρανός καλλιτεχνικά από τον Σαββόπουλο, μ’ εξορίες, βασανιστήρια κι ένα σωρό σημάδια/παράσημα στο πετσί του. Παρά ταύτα, έφτασε να γίνει υπουργός του μπαμπά Μητσοτάκη, ενώ στα στερνά του συναγελάστηκε με φασίστες, συστρατεύτηκε μαζί τους στον κοινό αγώνα κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Υπάρχουν και οι άλλοι, πάντως, εκείνοι που δεν θλίβονται με τον Σαββόπουλο ό,τι και αν πει. Απεναντίας, αντιμετωπίζουν πολύ κουλ τις δημόσιες παρεμβάσεις του, παραφράζοντας και τραγουδώντας ένα παλιό του άσμα: «Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι ότι  δεν σκέφτομαι σαν τον καραγκιόζη». Φαντάζομαι, δε, πως όπως εγώ δεν εκπλήσσομαι από την ιδεολογική πορεία του Σαββόπουλου έτσι κι αυτός δεν εκπλήσσεται από την πορεία του «Καραγκιόζη» του.

Στίλπων Φραγκούλης