Πρωί… Ετοιμαζόμαστε να την πάω σχολείο. Πρώτη δημοτικού φέτος. Αφού με τα πολλά καταφέρνω να της φτιάξω τα μαλλιά «έτσι όπως της τα κάνει η μαμά», είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Ανοίγοντας την πόρτα, βλέπω ότι ψιχαλίζει.
«Πού είναι η ομπρέλα σου;» την ρωτάω.
«Την έχω αφήσει από χθες κάτω από το θρανίο» μου απαντάει.
Στην «θέση» της σκέφτομαι και παίρνω καλού κακού μαζί την δική μου. Φτάνουμε στο σχολείο, την αφήνω στην εξώπορτα και μαζί με το καθιερωμένο φιλί, της δίνω την ομπρέλα, μην βραχεί μέχρι να μπει μέσα.
Από τη στιγμή που γύρισα στο σπίτι ξεκινάει να βρέχει. Πολύ… Μία βροχή από αυτές που στην χώρα μας δημιουργούν τόσα προβλήματα, που ο κρατικός μηχανισμός, αν και πάντα σε ετοιμότητα, ποτέ δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει.
Συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ομπρέλα για να πάω να την πάρω το μεσημέρι, αλλά μέχρι τότε θα έχει «κόψει» σκέφτομαι. Οι ώρες πέρασαν… Δεν «έκοψε».
Αντιλαμβάνομαι ότι θα βραχώ πολύ και ξεκινώ νωρίτερα, για να μπορέσω να παρκάρω κοντά.
Φτάνοντας βλέπω ότι την ίδια σκέψη έκαναν κι άλλοι. Πάρκαρα μακριά.
Όταν με είδε στην πόρτα έσταζα.
«Πως είσαι έτσι ρε μπαμπά; Παπάκι έχεις γίνει», σχολίασε γελώντας, την στιγμή που στην έκφραση του προσώπου μου πρέπει να είχε συσσωρευτεί όλη η γκρίνια και η μιζέρια του κόσμου.
«Άσε τα παπάκια και προχώρα γρήγορα», της απάντησα.
Πηγαίνοντας προς το αυτοκίνητο προσπαθώ να χωρέσω κάτω από την ομπρέλα της. Η δική μου έμεινε στο θρανίο.
Περπατάμε γρήγορα, σχεδόν τρέχοντας. Εκείνη μπροστά εγώ πίσω της, σκυφτός για να χωράω κάτω από την ομπρέλα.
Ξεκινάει να γελάει, μην χάνοντας ευκαιρία να τσαλαβουτάει στα σημεία που μαζευόταν το περισσότερο νερό. Γελάει όλο και πιο πολύ. Όλο και πιο δυνατά. Αρχίζω να γελάω και εγώ. Το ίδιο πολύ, το ίδιο δυνατά.
Οι καιρικές συνθήκες ίδιες αλλά εγώ πλέον γελαστός, χαρούμενος, σχεδόν ευτυχισμένος!
Την γκρίνια και την μιζέρια τις είχε εξαφανίσει εκείνη.
Την επόμενη ημέρα δεν είχε σχολείο χάριν ενός ιδιότυπου lockdown, λόγω της κακοκαιρίας.
Βλέπετε σ΄ αυτή την χώρα μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα είτε με εκκενώσεις, είτε με lockdown.
Φαντάζομαι το επόμενο μεγάλο μας στοίχημα είναι ο συνδυασμός τους.
Μάνος Τσιρδήμος
