Ενα τηλεφώνημα που κράτησε πάνω από… 20 χρόνια, έλαβε τέλος.
“Ωχ, ο κύριος Νίκος θα’ ναι πάλι” ή “αυτός ο γιατρός είναι και θέλει να ρωτήσει για την ομάδα του”. Μερικές από τις ατάκες που ακούγονταν δεκάδες φορές μέσα στο γραφείο κατά τη διάρκεια της βάρδιας. Νέος στα καθήκοντά δεν ρώτησα περί τίνος πρόκειται. Απλά άκουγα και κάθε φορά η απορία μου περίσσευε. Ηλθε το πλήρωμα του χρόνου και ρώτησα… “Ποιος είναι αυτός ο κύριος Νίκος ρε παιδιά και γιατί παίρνει τηλέφωνο τόσες φορές μέσα σε μία ημέρα;” “Δεν τον ξέρεις; Ενας τρελός με τον Ολυμπιακό που για ό,τι διαβάζει ή ακούει πως αφορά την ομάδα του μας παίρνει και επίμονα επιζητά να του πούμε αν ισχύει”, η απάντηση ενός πολύ καλού φίλου και συναδέλφου, μαζί με την προτροπή “μην σου τύχει”! Αυτό το τελευταίο δεν ήταν και τόσο ρεαλιστικό. Δεν γινόταν να μην μου τύχει…
Όντως μου έτυχε. Και μάλιστα από τότε, πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα (!), μου τύχαινε κάθε ημέρα και μια και δυο και τρεις κι ακόμη περισσότερες φορές. Πλέον ο κύριος Νίκος με ζητούσε με το όνομά μου, ρωτούσε αυτό που ήθελε αν του άρεσε αυτό που άκουγε το έκλεινε, αν πάλι δεν του άρεσε είχε απέραντη όρεξη και χρόνο για να το συζητήσει. Και… βάρδα μην διαφωνούσες μαζί του. Μαζί μεγαλώσαμε. Εγώ απέκτησα σύζυγο και παιδιά κι εκείνος εγγόνια, αλλά ο Ολυμπιακός… Ολυμπιακός. Είτε έπαιζε για το πρωτάθλημα σε κάποιο άθλημα ή για έναν ευρωπαϊκό τίτλο σε μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο είτε τα κορίτσια της υδατοσφαίρισης έχαναν σε κάποιον από τους τελικούς από την «αιώνια» αντίπαλο Βουλιαγμένη. Κι αν βρισκόμασταν εν μέσω μεταγραφικής περιόδου; Εκεί να δείτε ενδιαφέρον με τον ρυθμό που γράφονται και ακούγονται ονόματα.
Πάντα όμως ήταν ευγενικός, πράος, έδειχνε ενδιαφέρον για τη δουλειά μου και την οικογένειά μου πριν περάσει στο… παρασύνθημα. Κάπως έτσι αναπτύχθηκε ένας δεσμός με έναν άνθρωπο που δεν τον ήξερε φυσιογνωμικά. Ηλθε βέβαια και η στιγμή που τον γνώρισα, αφού νωρίτερα τον είχα… στεναχωρήσει γιατί δεν μπόρεσα να αποδεχθώ την πρόσκλησή του να βαφτίσει την κόρη μας. Γνωριμία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου κυρίως για το γεγονός ότι επί τέλους γνώριζα τον άνθρωπο με τον οποίο υπήρχαν ημέρες με τον οποίο ερχόμουν σε επαφή πολύ περισσότερο απ’ ότι ακόμα και σε σχέση με τους δικούς μου ανθρώπους. Πλέον, έχω ακόμα έναν λόγο… Δεν πάνε πολλές ημέρες από τότε που το τηλέφωνο από τη Θεσσαλονίκη ξαναχτύπησε. Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν ο κύριος Νίκος. Ηταν ο γιος του ο Σωκράτης. Ηθελε να μου πει ότι ο γιατρός εγκατέλειψε τα εγκόσμια και πήγε για να βρει τη γυναίκα του που από τότε που την έχασε έδειχνε και έλεγε ότι δεν έχει κανέναν λόγο για να ζει…
