Έχει πει ο Αριστοτέλης: «Άνθρωπος ο οποίος δεν έχει φίλους ή Θεός είναι ή αγρίμι». Κι οι Έλληνες αγρίμια είναι! Υποταγμένα, ανυπότακτα αγρίμια είναι. Μπορεί, να μην το δείχνουν αλλά στην ιστορία τους φαίνεται. Η Ελλάδα δεν έχει φίλους.
Πόσο δίκιο είχε ο συγχωρεμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Χρήστος Σαρτζετάκης Κι ας τον χλευάζαμε. «Είμαστε έθνος ανάδελφον», είχε πει!
Η Ελλάδα λοιπόν, δεν έχει φίλους. Όταν τούς χρειάζεται. Έχει όταν την χρειάζονται. Ανάλογα με τους καιρούς και τα δεδομένα και τα συμφέροντα τους είναι φίλοι με την Ελλάδα.
Λέμε τελευταία για τη Ρωσία. Φυσικά, ήταν παρούσα στην Ναυμαχία του Ναβαρίνου όπου ουσιαστικά, έπεσαν οι υπογραφές της Απελευθέρωσης από τους Τούρκους. Ήταν απούσα όταν οι Τούρκοι μπήκαν στη Μολδοβλαχία, με την ανοχή του Τσάρου της, τότε. Και πετσόκοψαν τον Ιερό Λόγο στη Μάχη του Δραγατσανίου. Ήταν παρούσα, όταν συναίνεσε για την επιλογή ως Κυβερνήτη, του εκ των υπουργών Εξωτερικών της, Ιωάννη Καποδίστρια. Ήταν απούσα ως Σοβιετική Ένωση όταν κατέλαβαν οι Τούρκοι τη Βόρεια Κύπρο.
Η Ελλάδα όμως, ήταν παρούσα κατά τον Πόλεμο της Κριμαίας (1856) στο πλευρό της Ρωσίας. Κόντρα σε όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις.
Η Γαλλία είναι φίλη μας. Που ήταν όμως στη Μικρασιατική Καταστροφή; Ήταν κι απούσα κατά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Παρούσα κι αυτή στη Ναυμαχία του Ναβαρίνο. Όπως κι Αγγλία αλλά κι αυτή απούσα στη Μικρασιατική Καταστροφή. Καλά, για την εισβολή στην Κύπρο τα χέρια της έτριβε η Αγγλία!
Βοήθησαν τα μέγιστα αμφότερες οι χώρες στην Επανάσταση του 1821. Τις βόλευε. Δεν τους βόλευε η παντοκρατορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Τις βόλευε η παρουσία της Ελλάδας στην εκστρατεία της Κριμαίας (1919), στο πλευρό των Τσαρικών και των αγγλικών και γαλλικών δυνάμεων, κατά τον εμφύλιο στη Ρωσία. Κι όταν επικράτησε η Οκτωβριανή Επανάσταση εκεί, εκδιώχθηκαν κι εκτοπίσθηκαν Έλληνες.
Τον Δεκέμβριο του 1937, με απόφαση του Ιωσήφ Στάλιν περίπου 30.000 Έλληνες μεταφέρθηκαν στη Σιβηρία. Η ελληνική παιδεία απαγορεύτηκε. Έκλεισαν τα ελληνικά σχολεία. Ελληνικά τυπογραφεία καταστράφηκαν. Διαλύθηκαν οι αυτόνομες σοβιετικές ελληνικές περιοχές. Εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους έπειτα από δίκες-παρωδία. Με ψευδείς κατηγορίες, εκτελέστηκαν Έλληνες διανοούμενοι, εργάτες και αγρότες ελληνικής καταγωγής.
Από την άλλη. Δε λησμονούμε πως οι Έλληνες οφείλουν στους Ρώσους μεγάλο κομμάτι από την Ελευθερία τους. Στα μέρη τους άναψαν οι πρώτες σπίθες της Επανάστασης του 1821. Αν και μέχρι να φθάσουν στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου – με την κορύφωση τη μάχη του Δραγατσανίου – αλληθώριζαν και προς τους Οθωμανούς. Και στήριξαν μετά, με μπολσεβίκικη πλέον, ηγεσία, τους (νέο)Τούρκους στα Μικρασιατικά!
Στους δυο Παγκόσμιους Πολέμους η Ελλάδα (αν κι επικρατούσε ο Διχασμός) με τις φίλες χώρες μπήκε στις μάχες. Θρήνησε θύματα στο πλευρό Αγγλίας και Γαλλίας. Τελικά, ωφελημένη βγήκε μακροπρόθεσμα η Τουρκία. Και θύματα δε θρήνησε και καρπούς ουδετερότητας έδρεψε.
Η Ελλάδα ουδέποτε πρόδωσε φιλίες. Οι φιλίες την πρόδωσαν και την προδίδουν. Κι οι Έλληνες ως ανυπότακτα, υποταγμένα αγρίμια ανοίγουν πάντα την αγκαλιά τους σε φίλους. Οι φίλοι τούς γυρίζουν την πλάτη.
Ας αφήσουμε λοιπόν, φιλίες. Κι ας δούμε το δίκαιο από τη μία και το εθνικό συμφέρον από την άλλη. Όλοι οι άλλοι βλέπουν μόνον τα εθνικά τους συμφέροντα. Για το δίκαιο εθελοτυφλούν!
ΑΡΙΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ
