Χωρίς, μετά βεβαιότητας, να είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα διάγουμε πολιτική περίοδο πολύ χαμηλών προδιαγραφών. Κι εξ αυτών, αναλογικά μικρών προσδοκιών. Με ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ στραβά να αρμενίζουν. Και να μην είναι στραβός ο γιαλός!
Γιατί να πάει ο Ανδρουλάκης στην ΕΥΠ; Για να τούδώσουν μία, πριν την διαρροή της, απόρρητη εξήγηση; Κι έτσι να κλείσει το θέμα; Κι ενώ όσο είναι ανοικτό, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι στην επικαιρότητα;
Γιατί να μη συντηρεί ο Τσίπρας την κόντρα με τον Μητσοτάκη για τις υποκλοπές; Ποια άλλη κόντρα να συντηρήσει, τον ΣΥΡΙΖΑ να βοηθήσει και στην επικαιρότητα για να κρατήσει; Αν και οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν πως αυτή η κόντρα δεν θα τον ωφελήσει;
Γιατί να μην πατά στις σφυγμομετρήσεις ο Μητσοτάκη με τα λεφτόδενδρα του να ανθίζουν; Σανίδες σωτηρίας του είναι καθώς δε λέει, να ησυχάσει η θάλασσα. Μαίνεται η θύελλα μετά το ναυάγιο του Μαξίμου, το οποίο έπεσε στον ύφαλο με τις υποκλοπές.
Γιατί να μην κρατά αποστάσεις από όλους ο Κουτσούμπας; Το ΚΚΕ είναι σε όλους απέναντι κι επομένως θεωρείται δικαίως κόμμα… Ανάδελφον! Και δε νοιάζεται για την επόμενη Κυβέρνηση καθώς είναι φύση και θέση αντιεξουσιαστικό κόμμα. Ίσως όμως, είναι και το μόνον φύση και θέση λαϊκό κόμμα επειδή είναι το μόνο το οποίο προβάλλει τα προβλήματα του ελληνικού λαού. Και σίγουρα το υπ’ αριθμόν ένα, δεν είναι οι υποκλοπές. Πρόβλημα είναι. Υπ’ αριθμόν ένα, όπως ΣΥΡΖΑ και ΠΑΣΟΚ το αναγάγουν, δεν είναι!
Κι εδώ τα επόμενα κόμματα χάνουν τα αυγά και τα πασχάλια. Μπρος γκρεμός, οι υποκλοπές. Πίσω ρέμα, η ακρίβεια. Αδιέξοδο. Ό, τι και να πουν, δεν θα ακουσθούν.Αν κι ευθύνες δε θα τους ζητηθούν. Γι’ αυτό και δε λένε κάτι. Θέλουν όμως, ψήφους από τον ελληνικό λαό.
Μέσα σε αυτή την μακρά, φτιασιδωμένη, προεκλογική ατμόσφαιρα ζούμε την καθημερινότητα μας. Εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον πόλεμο και στην πανδημία. Και κοινό παρονομαστή αμφοτέρων την ακρίβεια.
Και γι’ αυτό σας λέμε, να μην απορούμε για ποιον κτυπά η καμπάνα. Για όλους εμάς κτυπά! Αλλά δεν την ακούμε. Και πώς να τη ακούσουμε μέσα στο θάμπος, το θαμπό που έλεγε κι ο μοναδικός χαρισματικός – κι εξ αυτών, των χαρακτηριστικών, αδικημένος – Θανάσης Βέγγος.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΒΑΡΗΣ
