«Laziale o romanista», αναρωτιόταν για την Τζόρτζια Μελόνι στις αρχές Αυγούστου η εκ των μεγαλυτέρων ιταλικών εφημερίδων La Repubblica.
Σήμερα, που όλος ο πλανήτης ασχολείται με τη 45χρονη Ιταλίδα, η οποία προαλείφεται για πρωθυπουργίνα στη χώρα της, ευκαιρία να πιάσουμε το φαινόμενο κι από ποδοσφαιρική οπτική. Η συγκεκριμένη εφημερίδα, άλλωστε, έδωσε το έναυσμα, με την αποκάλυψή της ότι η Ρωμαία Μελόνι, η οποία τώρα το παίζει οπαδός της Ρόμα, ήταν στο παρελθόν «πολύ Λάτσιο». Τη μαρτύρησαν, λέει, τα διαδικτυακά της ίχνη. Η καλή εφημερίδα το είδε κι από ευρύτερη σκοπιά: «Η πίστη στην αγαπημένη ομάδα ως ανιχνευτής και μέτρο συνέπειας ή οπορτουνισμού».
Θα πει κάποιος, έχει τόση σημασία ποια ομάδα υποστηρίζει μια πολιτικός, η οποία από άλλους κατατάσσεται στο μεταφασιστικό τόξο (λόγω του εκπεφρασμένου θαυμασμού της στον Μουσολίνι), από άλλους στην ακροδεξιά γενικώς κι αορίστως και για άλλους αποτελεί, απλώς, τον… σωστό εξεγερτικό δρόμο; Σωστά. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα στην πολιτική της ταυτότητα. Για μια μερίδα των Ιταλών, ωστόσο, πιθανώς έχει κι αυτό σημασία. Η Λάτσιο, άλλωστε, δεν είναι ένας τυχαίος σύλλογος, όλοι ξέρουμε τι πρεσβεύει και τι συμβολίζει ιστορικά, ενώ ο ύστερος έρωτας της σινιόρα Τζόρτζια για τους «τζιαλορόσι» ερμηνεύεται ως δείγμα Μελονι-κού λαϊκισμού, αριβισμού, αμοραλισμού, καιροσκοπισμού και κάθε κακού «-ισμού». Σίγουρα δεν έχει σημασία, πάντως, για τους ψηφοφόρους της, που ποσώς πτοήθηκαν στην κάλπη.
«Η πίστη στην αγαπημένη ομάδα ως ανιχνευτής και μέτρο συνέπειας ή οπορτουνισμού» είχε τεθεί και μερικές δεκαετίες πριν, για τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για τον οποίο είχε λεχθεί ότι στα νιάτα του αγαπούσε την Ιντερ, αλλά του ήρθε πιο βολική η λαϊκότερη Μίλαν (αν και σήμερα πλέον τείνουν να εκλείψουν αυτές οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των ομάδων του Καμπιονάτο). Με τον οποίο Μπερλουσκόνι ξεπήδησε το «φρούτο» πρόεδρος κυβέρνησης και ιδιοκτήτης… ΠΑΕ.
Μπερλουσκονικής αισθητικής, βεβαίως, ήταν και η κίνηση της Μελόνι ανήμερα των εκλογών: πονηρά κράτησε δύο πεπόνια (meloni στα ιταλικά) στο ύψος του μπούστου της!
Δεν θα ήθελα, πάντως, να ήμουν κάποιος «πολύ Λάτσιο», που θα έπρεπε ν’ αποφασίσει αν η Μελόνι είναι «δική μας» ή προδότρια – χάρισμα στη μισητή Ρόμα. Δεν θα ήθελα, ούτως ή άλλως, να είμαι (πολύ ή λίγο) Λάτσιο.
