Η άποψη μου είναι μάλλον αντιδημοφιλής, αλλά «κόβοντας κίνηση» στα social media και γενικά στα διαδικτυακά σχόλια, μάταια προσπαθώ να βρω έναν λόγο να συνηγορήσω υπέρ της λαϊκής πρότασης να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία των 213 πελατών του βιαστή/προαγωγού/ανθρωποειδούς επί Κολωνώ.
Η προσωπική άποψη είναι ξεκάθαρη: αν υπέχουν ποινικές οι συγκεκριμένοι τύποι, θα επιληφθούν οι δικαστικές αρχές. Τελεία και παύλα. Για εμάς τους υπόλοιπους τι σημασία έχει αν οι 213 λέγονται… Παυσανίας Μπαρμπούτσογλου, Ερατοσθένης Παπαδόπουλος, Διομήδης Καψοκαλύβας ή Βρασίδας Καβλαντίδης; Για την… κλειδαρότρυπα; Για να τους λιντσάρουμε (κανονικά ή με ιντερνετικό «πέσιμο»); Εδώ, βέβαια, βάζω έναν αστερίσκο, εάν ανάμεσά τους βρίσκεται κάποιος πολιτικός ή πρόσωπο γενικότερα της δημόσιας ζωής, πρόκειται για κάτι άλλο, αποκτά η παρουσία στην ατζέντα της ντροπής μία ξεχωριστή διάσταση και είναι αυτονόητη η διαφορά.
Αλλά αν μιλάμε για πρόσωπα της διπλανής πόρτας και μόνο για τέτοια, σκέφτηκε κανείς τα παιδιά τους,τους γονείς τους, τ’ αδέλφιά τους, όλους αυτοί που πράγματι αγνοούσαν τα… ιδιαίτερα γούστα των 213 (δεν μιλάμε για τα άτομα του περιβάλλοντός τους που έκαναν την πάπια); Τι φταίνε αυτοί; Φαντάζεστε επίσης παρεξηγήσεις που θα δημιουργηθούν από τυχόν συνωνυμίες;
Η διαπόμπευση και ο νόμος του Λιντς δεν είναι πολιτισμός, αλλά εκτόνωση. Προφανώς επιβάλλεται οι ένοχοι στην ιστορία της 12χρονης να τιμωρηθούν, αλλά με βάση το δικαιικό πλαίσιο, όχι με γνώμονα το τι θέλει ο… άτεγκτος Μάκης απ’ τα Πατήσια και η θυμωμένη Βαγγελίτσα από την Αργυρούπολη. Χώρια που κάτι τέτοιοι «πολλαβαρύδες» είναι καμιά φορά ύποπτοι, υπό την έννοια ούτε κουβαλάνε βεβαρημένο οικογενειακό παρελθόν… Εάν τους πεις να βγουν π.χ. στη φόρα ονόματα προγόνων τους, που βαρύνονταν με κατηγορίες για βιασμούς στο Εμφύλιο, στην Κατοχή και σε άλλες ανώμαλες εποχές (τίγκα είναι η Ιστορία, αν την ψάξεις, με τέτοια περιστατικά), θα επαναστατήσουν με το σκάλισμα… Διότι, ως γνωστόν, η αυστηρότητα εξαντλείται πάντα με τους άλλους…
Όσο για τα περί ικριωμάτων, εκτελέσεων κ.λπ,, με αφορμή αυτή την υπόθεση, δεν μπορεί η στάση μας να καθορίζεται από τη φόρτιση της στιγμής. Ή είμαστε κατά της θανατικής ποινής, όσο ειδεχθές και αν είναι ένα έγκλημα, ή οπισθοδρομούμε. Ο καθένα αποφασίζει κι επιλέγει τη θέση του.
Στίλπων Φραγκούλης
