Το πιο σημαντικό είναι ότι άρχισε να θυμίζει Ολυμπιακό

Όχι για ενενήντα λεπτά. Εμοιαζε με Ολυμπιακό για ένα ημίχρονο και κάτι. Επαιξε αδιαφορώντας ότι είχε απέναντί του και στην έδρα της μια από τις πιο φορμαρισμένες ομάδες της μπουντεσλίγκα που τον είχε… κηδέψει στο Φάληρο με τρία γκολ.

Την έπαιξε στα ίσια και στο πρώτο ημίχρονο θα μπορούσε και έπρεπενα την είχε ξεκάνει. Δεν το έκανε γιατί έχασε τις ευκαιρίες που δημιούργησε κι έτσι έχασε και την πρόκριση στα μπαράζ του Κόνφερενς Λιγκ. Πως την έχασε;

Με τον τρόπο που έχει καθιερώσει να τσαλακώνεται φέτος. Με γκολ που δέχτηκε λίγο πριν ο διαιτητής σφυρίζει για τελευταία φορά. Εκεί σου δίνει την εντύπωση ότι έχει ξεμείνει τελείως από δυνάμεις. Ότι οι παίκτες του ξεφυσάνε και αγκομαχούν περιμένοντας μάταια να σφυρίξει ο διαιτητής για να τους λυτρώσει από την αφόρητη πίεσηπου τους ασκούν οι αντίπαλοι.

Ακόμη κι όταν αυτοί δεν έχουν την ποιότητα που αναμφισβήτητα έχουν οι παίκτες της Φράιμπουργκ. Αυτό το ξεφούσκωμα δεν αντιστοιχεί στους παίκτες που έχει ο Ολυμπιακός. Δεν είναι δυνατό, Οκτώβρη μήνα, να αντιστοιχεί ούτε στην κακή φυσική τουςκατάσταση.

Προφανώς ισχύει και κάτι άλλο που ο Μίτσελ έχει την υποχρέωση να το εντοπίσει και να το εξαλείψει. Ωστόσο ο τεχνικός του Ολυμπιακού, στην βασική του υποχρέωση, ανταποκρίθηκε. Παρουσίασε στο κατάμεστο γερμανικό γήπεδο μια ομάδα ορθολογικάστημένη με συνοχή ανάμεσα στις γραμμές της και με το βλέμμα στραμμένο στην επίθεση.

Ναι, στην επίθεση. Εκεί που είναι πάγια στραμμένοτο βλέμμα κάθε οπαδού της οποίος έτσι έχει συνηθίσει να ονειρεύεται τον Ολυμπιακό. Διάβασα μετά το ματς αναλύσεις που εντοπίζουν ως αίτιο της καταδικαστικήςισοπαλίας τις ευκαιρίες που χάθηκαν στο πρώτο ημίχρονο με κορυφαία εκείνη του Μασούρας. Οι αναλύσεις αυτές είναι κολοβές.

Το καθοριστικό σημείο της σταδιακήςπαραχώρησης κυριαρχίας στο ματς ήταν ο τραυματισμός και η αποχώρηση του Γκάρι Ροντρίγκες. Από εκεί άρχισε σταδιακά ναμεταβάλλεται η εικόνα της αναμέτρησης. Ο Μίτσελ έχασε τον παίκτη που με την ταχύτητακαι την διεισδυτικότητά του ταλαιπωρούσε την γερμανική άμυνα και δεν άφηνε περιθώριαστους αντίπαλους να βγουν μαζικά μπροστά όπως έκαναν στο δεύτερο ημίχρονο. Το δίδυμο Αβιλα-Ροντρίγκες από δεξιά είχε κάνει αβίωτο τον βίο της Φράιμπουργκ.

Κακά τα ψέματα. Ο ευπαθής στους τραυματισμούς από το Πράσινο Ακρωτήρι είναι ο μοναδικός με συμπεριφορά κλασσικού εξτρέμ που διαθέτει ο Ολυμπιακός. Τελεία και παύλα. Υποτίθεται ότι κάτι τέτοιο είναι και ο Ντε Λα Φουέντε. Στην θεωρία. Βρήκε ο Γκάρι και κόπασε η επιθετικότητα του Ολυμπιακού. Αυτός μαζί με τον Ελ Αραμπίέκαναν τον καιρό… από ταραχώδη ως τρικυμιώδη για την άμυνα της Φράιμπουργκ.

Δεν φταίει ο Βρουσάι που καλά έκανε την δουλειά του και ως μπακ και στη συνέχεια ως εξτρέμ αλλά δεν είναι όλοι οι παίκτες ίδιοι. Ο Μπιέλ για παράδειγμα, είναι περισσότερο χρήσιμος όταν τα ποσοστά κατοχής της μπάλας είναι αυξημένα. Οσο για τον Ελ Αραμπί αυτόςείναι παντός καιρού. Στα καλά του, όπως ήταν προχτές δεν υπάρχει κάποιος που να τον πλησιάζει έστω. Κι όταν βγήκε για να πάρει την θέση του ο … αόρατος Ουί Τζό χάθηκε κάθε επαφή του Ολυμπιακού με την μπαλα προς την περιοχή των Γερμανών. Αναρωτιέμαι αν δεν είχε λίγα κουράγια ακόμα ο Μαροκινός και ήταν αναγκαίο να αντικατασταθεί.

Η εικόνα του Νοτιοκορεάτη φορ να περιφέρεται στο γήπεδο ανίκανος να προσφέρει κάτι το ουσιαστικό ήρθενα κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα και την δουλειά της ερυθρόλευκης άμυνας. Ανάλυση της αναμέτρησης χωρίς φιλόφρονεςλόγους για την παρουσία του Αλέξανδρου Πασχαλάκη δεν στέκει. Ο Ελληνας τερματοφύλακας ήταν αυτός που έσωσε την ομάδα του με καταπληκτικές επεμβάσεις στο δεύτερο ημίχρονο. Τουλάχιστον βρέθηκε λύση κάτω από τα δοκάρια. Νέα ελπιδοφόρα εμφάνιση από τον Αντρέα Ντόη που καθιερώνεται στο κέντρο της άμυνας.

Για τον Μπα το πράγμα ξεφεύγει από το όσια και τις δυνατότητες ενός δημοσιογραφικού κειμένου και γίνεται έργο άλλης επιστήμης. Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε αλλά το παιχνίδι του κόντρα στην Φράιμπουρκ μπορεί να αποτελέσειτ ην αφετηρίας μιας αγωνιστικής
αντεπίθεσης.

Παίκτες και προπονητής με την εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο αποκαταστάθηκαν στα μάτια των οπαδών και πήραν την πίστωση του χρόνου ώστε να ταυτιστούν με τα όνειρα που έχουν (οι οπαδοί) για την ομάδα τους…