Οι μπρεχτικές εκατόμβες και το αραβικό ψαροχώρι

Δεν ζούσαμε σ' έναν ειδυλλιακό κόσμο, που αίφνης ήρθαν να τον χαλάσουν η δυναστεία των Αλ Θανί και τα «λευκά κολλάρα» της ΦΙΦΑ

«Ποιος έχτισε τη Θήβα την εφτάπυλη; / Στα βιβλία δε βρίσκεις παρά των βασιλιάδων τα ονόματα. / Oι βασιλιάδες κουβαλήσαν τ’ αγκωνάρια; / Και τη χιλιοκαταστραμμένη Bαβυλώνα ποιος την ξανάχτισε τόσες φορές; / Σε τι χαμόσπιτα της Λίμας της χρυσόλαμπρης ζούσαν οι οικοδόμοι; / Tη νύχτα που το Σινικό Tείχος αποτελειώσαν, πού πήγανε οι χτίστες;».

Οταν στον Μεσοπόλεμο ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραφε το συγκεκριμένο απόσπασμα (από τις «Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει»), για τους άρχοντες, οι οποίοι έπαιρναν τη δόξα για τις εμβληματικές κατασκευές της ανθρωπότητας και για της Γης τους κολασμένους, τη θυσία των αμέτρητων εργατών, το Κατάρ ήταν ένα μεγάλο ψαροχώρι, χωρίς τα μπερεκέτια που έμελλε να του χαρίσουν αργότερα οι υδρογονάνθρακες. Με λίγα λόγια, ανέκαθεν οι εκατόμβες πήγαιναν… σετ με τα φαραωνικά έργα, δεν είναι σημεία των σύγχρονων καιρών· δεν ζούσαμε σ’ έναν ειδυλλιακό κόσμο, που αίφνης ήρθαν να τον χαλάσουν η δυναστεία των Αλ Θανί και τα «λευκά κολλάρα» της ΦΙΦΑ.

Αλήθεια, λένε κάτι τα ονόματα Αστρίτ, Μπάτσι, Γιάνι, Νταλίπ; Αυτοί, αλλά και κάμποσοι ακόμη, σκοτώθηκαν στα εργοτάξια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας -και ακόμη περισσότεροι σακατεύτηκαν. Αλλά, αν μιλούσες τότε γι’ αυτά, ήσουν ή γραφικός ή υπονομευτής της «εθνικής ιδέας». Κάμποσοι, μάλιστα, από αυτούς που σήμερα εκφράζονται με ιερή αγανάκτηση για το Κατάρ και θα… μποϊκοτάρουν, λέει, το Παγκόσμιο Κύπελλο, απέχοντας απ’ την τηλεθέαση, είχαν δουλέψει είτε επ’ αμοιβή είτε ως εθελοντές στο «2004»! Στις νοσταλγικές αναμνήσεις τους, δε, μια χαρά έχει χωρέσει κι ο Μάριο Κέμπες κι ο Οσβάλντο Αρντίλες κι ο Ντανιέλ Πασαρέλα, της Αργεντινής του 1978, τότε που τα τσιράκια του δικτάτορα Βιντέλα πετούσαν από ελικόπτερα αντιφρονούντες στα νερά του Ατλατικού και του ποταμού Ρίο ντε λα Πλάτα.

Προφανώς, στο φετινό το Μουντιάλ μπούκωσε η «μαύρη βίβλος», προφανώς και κανείς δεν πρέπει ν’ αποσιωπά όσα έχουν γίνει στο Κατάρ, όμως υπάρχει, άραγε, «ανεκτός αριθμός νεκρών»; Και ποιος τον ορίζει; Κάτι μου λέει ότι κάνουμε τους Ρομπέν των φουκαράδων μόνο όπου μας συμφέρει. Πόσο βολικά νιώθουν οι απανταχού οπαδοί των συλλόγων όταν πρόκειται ν’ ανοίξει κουβέντα για το αν είναι καθαρά από λεκέδες αίματος τα χρήματα της προεδράρας τους που φέρνει παικταράδες και φτιάχνει ομαδάρα;