Σε λίγες ώρες, συγκεκριμένα την Παρασκευή (16/12) στις 14:00, είναι η κηδεία στο Α’ Νεκροταφείο του Γιάννη Διακογιάννη και το «Striker» επιλέγει ενδεικτικά για το τελευταίο «αντίο» στη θρυλική φωνή των τηλεοπτικών αθλητικών μεταδόσεων και ένα κείμενο του Νίκου Σαρίδη, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Sportday» την επομένη του θανάτου του κορυφαίου σπορτκάστερ:
ΠΩΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ
ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΑΣ… ΠΟΝΕΙ»
«Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι…». Ετσι άνοιγε τις μεταδόσεις του, μ’ αυτές τις τέσσερις λέξεις. Που από μόνες τους δεν συνιστούσαν κάτι σπουδαίο. Ακούγονταν, ωστόσο, σαν πρελούδιο πριν τη «θεία τηλεοπτική λειτουργία» που θ’ ακολουθούσε. Το έγραψε καλύτερα, άλλωστε, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης: «Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί του Διακογιάννη η φωνή». Μία φωνή, που δυστυχώς έσβησε. Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, ο Γιάννης Διακογιάννης δεν είναι πια ανάμεσά μας. Αφησε την τελευταία πνοή χθες, σε ηλικία 91 ετών».
Εμείς, που προλάβαμε την εποχή του θρυλικού σπορτκάστερ, λαμβάνοντας μέσα από την «Αθλητική Κυριακή» του, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του, τα Παγκόσμια Κύπελλά του και τις στιβικές διοργανώσεις του (η μεγάλη καψούρα του αείμνηστου «Ζανό») το πρωτόγαλα της αθλητικής / επαγγελματικής ανατροφής μας, είμαστε οι τυχεροί. Οι νεότεροι, δεν έχουν παρά να φανταστούν… Και μαζί τους να φανταστούμε κι εμείς τον Γιάννη Διακογιάννη στα πρώτα του βήματα στο αείποτε αγαπημένο του Παγκράτι. Με φόντο τα νεοκλασικά, τα σπίτια του αθηναϊκού μοντερνισμού, αλλά και τις αρτιφισιέλ προσόψεις των πολυκατοικιών που, προϊόντος του χρόνου, ξεπετάγονταν στη γειτονιά· τη Γαλλίδα μητέρα του, το καθημερινό δρομολόγιο στην οδό Δαμάρεως, για να περάσει, στη γωνία με την Τιμοθέου, την πόρτα του σχολείου.
Σήμερα στη συγκεκριμένη γωνία ορθώνεται το 10ο ΕΠΑΛ, αλλά η εντοιχισμένη μαρμαρόπλακα θυμίζει το παρελθόν: «Σχολαί Α. Καλπάκα ”Αι Κυδωνίαι”». Ηταν τα εκπαιδευτήρια όπου πήγε ο Διακογιάννης. Τα είχαν ιδρύσει οι αδελφές Αθηνά κι Αλεξάνδρα Καλπάκα, Αϊβαλιώτισσες δασκάλες, προσφυγοπούλες. Μήπως να έμπαινε από δίπλα κι άλλη μία αναθηματική επιγραφή, ότι «Εδώ φοίτησε ο Γιάννης Διακογιάννης»; Ή μήπως είναι λίγο; Και αν είναι λίγο, πόσο περισσότερο να τιμηθεί, ένας αθλητικός συντάκτης ήταν…
Οχι, ο Διακογιάννης δεν ήταν απλώς αθλητικός συντάκτης. Δεν ήταν ένα ξερό βιογραφικό, που περιελάμβανε «Αθλητική Ηχώ», «Φως των Σπορ», «Ελευθεροτυπία», «Μεσημβρινή», «Τα Νέα», πολλή τηλεόραση φυσικά. Δεν ήταν ένα βραβείο «Ελένη Βλάχου» ή ένας «Χρυσός Σταυρός» (του απονεμήθηκε το 2015 από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο).
Σπούδασε αθλητική δημοσιογραφία στη μητρώα γη, στη Γαλλία, σε καιρούς που οι περισσότεροι Ελληνες δεν ήξεραν καν ότι υπάρχουν τέτοια… διαβολικά πράγματα. Μυήθηκε από τη μητέρα του (έπαιζε πιάνο) στη μουσική, γνώριζε μουσική. Μεγαλωμένος στο Παγκράτι, σε μια συνοικία με μπόλικο συντηρητισμό (γεωγραφική και κοινωνική απόφυση των Ανακτόρων, γαρ), όπου όμως ανακατεύονταν εστέτ, κοσμοπολίτες και μικροαστοί, γαλβάνισε το δικό «μέταλλο». Με ορμητήριο το Παγκράτι, έγινε ο Διακογιάννης όλης της Ελλάδας, η φωνή και η περσόνα που σημάδεψε κάμποσες δεκαετίες. Στην ίδια συνοικία όπου μεγάλωσαν ο Μάνος Χατζιδάκις και η Αννα Συνοδινού, ο Διακογιάννης κατάφερε να γίνει κι ο ίδιος ένα είδος τέχνης! Πόσα και πόσα παιδιά δεν ονειρεύτηκαν τους εαυτούς τους Διακογιάννηδες; Ο Διακογιάννης, όμως, ήταν ένας, μοναδικός, ανεπανάληπτος. Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την επίδρασή του.
Εκεί, στο Παγκράτι, δημιούργησε την οικογένειά του. Νυμφεύτηκε τη Βαρβάρα Δράκου, υιοθετώντας την κόρη της (από τον γάμο με τον δημοσιογράφο Οδυσσέα Ζούλα), τη Ρίκα Βαγιάννη, που κατά δήλωσή της το επώνυμό της φτιάχτηκε από το Βα(ρβάρα) και τον Γιάννη! Τη Ρίκα, που ο «Ζανό», όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι του, έχασε πριν από μερικά χρόνια… Στο Παγκράτι, επίσης, θα τον θυμούνται οι παλαιότεροι να πίνει τα ποτηράκια του σ’ ένα ουζερί στην πλατεία του Προφήτη Ηλία («Εύη» το έλεγαν).
Και ως Αθηναίος, όπως εξηγούσε, έγινε Παναθηναϊκός. Ηταν κοινό μυστικό, απλώς μετά τη συνταξιοδότησή του το είπε ανοιχτά. Δεν είχε λόγο να το κρύψει, εξάλλου. Ο Γιάννης Διακογιάννης ήταν αξιοσέβαστος κι αποδεκτός από όλους, αδιακρίτως οπαδικής ταυτότητας. Το κέρδισε με την επαγγελματική του στάση, τις γνώσεις του, τον «αέρα» του και την προσωπική του γοητεία.
- #Διακογιάννης
