Για καθέναν απ’ όλους εμάς, που αν και δεν τον ζήσαμε ως ποδοσφαιριστή εντούτοις ανδρωθήκαμε με τη βαριά σκιά του, ο Πελέ ήταν και θα είναι κάτι διαφορετικό.
Για άλλους ήταν η… κεφαλιά που εξουδετέρωσε με απίστευτο πλονζόν ο θρυλικός Γκόρντον Μπανκς. Για άλλους ήταν μια προσποίηση στο Μουντιάλ του 1970. Για άλλους ο Βραζιλιάνος ήταν ο τύπος που εξαργύρωσε τη φήμη του παίζοντας σε διαφημίσεις της Pepsi Cola. Για άλλους υπήρξε ένας απαράμιλλος ποδοσφαιριστής που κατάντησε γυρολόγος, πουλώντας όνομά του πότε στον Σωκράτη Κόκκαλη και πότε στον… Χρήστο Πανόπουλο. Για άλλους ήταν η… Ελένη-Γλύκατζη Αρβελέρ της μπάλας! Που ό,τι σαχλαμάρα και αν έλεγε την προσπερνούσαμε, ή προσποιούμασταν ότι τη λαμβάνουμε σοβαρά υπ’ όψιν. Από σεβασμό προς τα… γαλόνια που ο ηλικωμένος κέρδισε στα νιάτα του. Από ευλάβεια προς το «τοτέμ».
Για εμένα, φερ’ ειπείν, ο Πελέ θα είναι πάντα η… άσπρη κάλτσα. Δεν αναφέρομαι στην άσπρη κάλτσα με σκαρπίνι ή μοκασίνι που φορούσαμε στα μυθικά 80ς, αλλά για τη λευκή ποδοσφαιρική κάλτσα. Διότι ο Πελέ, στα δικά μου μάτια ήταν πάντα ένας ποδοσφαιριστής που έμπαινε στο γήπεδο αυστηρά με άσπρη κάλτσα σηκωμένη ώς το γόνατο. Η κάλτσα του σε όλα τα στιγμιότυπα από τον καιρό που μεσουρανούσε στα γήπεδα ήταν πάντα άσπρη. Σύμπτωση; Άσπρες, πάντως, ήταν οι κάλτσες του στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, άσπρες στην αντίστοιχη διοργάνωση του 1962 (έτσι φαινόταν τουλάχιστον στο ασπρόμαυρο), άσπρες (όπως όλη η εμφάνιση) στις φωτογραφίες του με τη Σάντος, άσπρες το 1970 στο Μεξικό, άσπρες και στο αγωνιστικό του ρέκβιεμ με τον Κόσμο της Νέας Υόρκης. Αν κάποια στιγμή φόρεσε κίτρινες, πράσινες ή κόκκινες, εγώ δεν τον τον είδα.
Μονάχα μια φορά αντίκρισα τον Πελέ με ποδοσφαιρικές κάλτσες που δεν ήταν άσπρες, αλλά μπλε. Δεν το πρόδωσε, όμως, ο αείμνηστος το λευκό περιπόδιο ως πραγματικός ποδοσφαιριστής, αλλά ως ηθοποιός: στο φιλμ «Η μεγάλη απόδραση των 11». Ηρθε, νομίζω, η ώρα -εκεί στους ουρανούς που θα συναντηθούν- ο Τζον Χιούστον να ζητήσει συγγνώμη από τον Πελέ για εκείνο το σκηνοθετικό «λάθος» του 1981…
Νίκος Ντίνας
- #Πελέ
