Δεν ξέρω πόσοι πρίγκιπες και δούκες (χαραμοφάηδες δηλαδή) και πόσα… τόπια μουσελίνας θα ντύσουν τις «γαλαζοαίματες» κυρίες, ούτε πόσοι Λάκωνες θα αποθέσουν στη Μητρόπολη και στο Τατόι τη ρουστίκ βασιλοφροσύνη τους. Ουδόλως μ’ ενδιαφέρει. Τίποτα δεν θ’ αλλάξει αυτό που υπήρξε ο «Τέως».
Εξέφρασε έναν θεσμό και μια φαμίλια που προκάλεσε πολλά και διάφορα στον τόπο. Και για να προλάβω τυχόν ενστάσεις, ειδικά οι άνακτες ασφαλώς και υπέχουν οικογενειακή ευθύνη. Κληρονομικώ δικαίω δεν ήταν η ανάρρηση του Κωνσταντίνου στον θρόνο, με τα όποια εξωφρενικά προνόμια τη συνόδευαν; Ε, λοιπόν, δεν γίνεται να κληρονομείς μόνο ό,τι σε συμφέρει. Επί δικής του βασιλείας, δε, έγινε της… ανωμαλίας, μπήκε η χώρα σε επταετή «γύψο», ενώ ποτέ ο ίδιος δεν ψέλλισε (από την ασφάλεια του εξωτερικού όπου έζησε μετά το 1967) δυο κουβέντες κατά της δικτατορίας.
Το δημοψήφισμα του 1974, το οποίο έβαλε ταφόπλακα στο «Βασίλειον της Ελλάδος» και το εμβληματικό σκίτσο του Ορνεράκη (το αγοράκι με τα γυμνά οπίσθια που κάνει πιπί του στο στέμμα), αποτέλεσαν κι αποτελούν την απάντηση σε όποια και αν είναι η ερώτηση για τον μακαρίτη Κωνσταντίνο.
Οσες σημαίες, λοιπόν, η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και αν αφήσει να κυματίζουν μεσίστιες στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αυτή θα γίνεται ρεντίκολο. Τι θα πει ότι ο Κωνσταντίνος πρόσφερε στην Ελλάδα ως Ολυμπιονίκης ή αργότερα με την ιδιότητα του «αθάνατου»; Θα ήταν σαν να έβγαινε, φερ’ ειπείν, η Φιλοζωική Εταιρεία Μονάχου στις 30 Απριλίου, στην επέτειο από τον θάνατο του Χίτλερ, να τιμήσει τη μνήμη του, επειδή ο Αδόλφος ήταν ό,τι ήταν, πλην όμως αγαπούσε τα σκυλιά και είχε δύο Γερμανικούς Ποιμενικούς, με τους οποίους έβγαινε και φωτογραφίες.
Προφανώς, ο Κωνσταντίνος δεν υπήρξε τόσο φρικτός όσο ο Χίλτερ, αλλά ούτε μπορεί να τοποθετηθεί, αντιστικτικά, ως τόσο καλός για τον λαό του και τον κόσμο ολόκληρο. Οπως και να ‘χει, δεν μπορεί καμία αθλητική επιτυχία ν’ αποτελεί Κολυμβήθρα του Σιλωάμ και να εξαγνίζει ανθρώπους που άφησαν μελανό στίγμα σε πολύ σοβαρότερα πεδία του δημόσιου ενδιαφέροντος.
Το τραγικό με την ΕΟΕ είναι ότι δεν θυμάται κανείς μεσίστιες τις σημαίες στο Καλλιμάρμαρο όταν έφυγε από τη ζωή ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Και δεν έχει περάσει πολύς καιρός, ώστε να πεις ότι έχει εξασθενήσει η μνήμη…
ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΙΔΗΣ
