Περί της οριστικής απαλλαγής του φάσματος της μοναρχίας

Μία λύση που πρέπει να δοθεί άμεσα!

Για τον τελευταίο βασιλιά της Ελλάδας δεν έχω κάτι να πω· τα είπαν στα social οι ειδήμονες πολιτειολόγοι, οι επαΐοντες των απανταχού πολιτευμάτων.

Θα προσθέσω μόνο ότι, για να ξορκίσουμε τη μοναρχία, το φάντασμα της οποία επικρέμαται ακόμα πάνω από τα κεφάλια μας, δεν αρκούν οι ψόφοι σε έναν, ούτως ή άλλως, νεκρό πλέον, μονάρχη (αν και τους επιδαψίλευσαν πολλοί και αφειδώς).

Απαιτούνται:

Παλλαϊκή συγκέντρωση και πορεία προς την πρεσβεία της Αυστροουγγαρίας (αν έχει κλείσει ή είναι σε φάση – ξερωγώ – απογραφής, κάνει και η Δανέζικη ή – στη χειρότερη περίπτωση – η αμερικάνικη που είναι και κλασικό πασπαρτού).

Νέα σύνθεση φανφαρονική και εμψυχωτική για το “ένα-ένα-τέσσερα” που έγινε πλέον “ένα-δύο-μηδέν” και προβληματίζει τους στιχοπλόκους (άσε που θυμίζει και Βουλαρίνο).

Μετονομασία – τώρα! – όλων των λεωφόρων και οδών “βασιλίσσης τάδε” και “βασιλέως δείνα” σε κάτι που να θυμίζει νοσταλγικό ΠΑΣΟΚ. Κάνουν και οι ημιδιάσημοι καπεταναίοι του ΕΛΑΣ.

Αφορισμός όλων των Γλυξβούργων. Αν δεν ευκαιρεί ο Ιερόνυμος, οποιοσδήποτε τρελόπαππας μας κάνει.

Και τέλος: να πάψουμε να ζαχαρώνουμε το Τατόι γιατί είναι αντιδραστικό – μοναρχικό και δεν πρέπει να το μουρίζουμε εμείς οι δημοκράτες!

Μου το είχε πει παλιά ένας φίλος, πολύ Κνίτης (“από όλα τα βουνά στο Τατόι πας μωρέ; τι είσαι, νοσταλγός της μοναρχίας;”) και του απάντησα: “και στην Ακρόπολη ανεβαίνω που και που χωρίς να είμαι ιεροφάντης του δωδεκάθεου”…

Ετσι μόνο θα σιγουρευτούμε ότι διασφαλίσαμε τη Δημοκρατία μας.

Οτιδήποτε ολιγότερο είναι παραδοχή πολιτειακής αμφιθυμίας.

Και – το τονίζω – ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ Μ’ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ!

 

Βασίλης Δεμένης