Δεν υπάρχει θνητός ο οποίο να δικαιώνεται μετά θάνατον, για όσα έπραξε εν ζωή! Και δεν εννοεί αυτό το απόσπασμα από την προς Ρωμαίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Αυτό αναφέρει: « … Ο γαρ απoθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας». Κι αυτό σημαίνει: «… Όποιος πεθαίνει απαλλάσσεται από τον κίνδυνο της αμαρτίας». Ήτοι, πεθαμένος δεν μπορεί, να αμαρτάνει.
Δε σημαίνει πως, με τον θάνατο συγχωρούνται οι αμαρτίες. Ούτε άφεση σημαίνει, ούτε εξαγνισμό. Γι’ αυτό κι όσοι ισχυρίζονται για τον Κωνσταντίνο τον Β΄, τον τελευταίο βασιλιά της Ελλάδας, πως με τον θάνατο του συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες του…Ή πλανώνται πλάνην οικτράν ή θέλουν, να παραπλανήσουν.
Αυτό βέβαια, είναι ένα άλλο θέμα. Πέραν του θέματος της μη απόδοσης τιμών σε έναν Αρχηγό Κράτους. Το θέμα της μη απόδοσης τέτοιων τιμών προκαλεί διχογνωμία. Εύλογα. Δεν είναι όμως, θέμα πολιτικό.
Πολιτικά η Βασιλεία έπαψε να είναι πολίτευμα στην Ελλάδα από το δημοψήφισμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Έκτοτε η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα μας. Αυτή ουδέποτε απειλήθηκε. Ουδέποτε θα απειληθεί.
Όσοι ανασύρουν από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας «σκελετούς» και «φαντάσματα» προσδοκούν την αναμόχλευση παθών. Η Ελλάδα έχει πληρώσει από αρχαιοτάτων χρόνων με αίμα, με πολύ αίμα τους Εμφυλίους της. Το αίμα της πλέον, στέρεψε. Δεν έχει άλλο για να πληρώσει κι άλλες εμφύλιες καταστάσεις. Όχι άλλο αίμα (ακόμη και ψυχής) στον ανίερο βωμό του διχασμού!
Η Κυβέρνηση αποφάσισε, να μην αποδοθούν τιμές Αρχηγού Κράτους σε έναν πρώην Αρχηγό Κράτους. Η απόφαση της δεν άρεσε ακόμη και σε πολλούς εντός των κόλπων της. Θα κριθεί γι’ αυτήν την απόφαση της.
Συμφωνείτε, διαφωνείτε με αυτήν την απόφαση, δίκιο έχετε! Από όποια θέση να την προσεγγίσετε, δίκιο θα έχετε. Δεν φαίνεται από όλες τις θέσεις ίδια. Είναι διαφορετική.
Γιατί λοιπόν, να είναι πατριώτες όσοι διαφωνούν με αυτή την απόφαση της Κυβέρνησης και να μην είναι όσοι συμφωνούν; Ή το αντίθετο; Γιατί;
Η Ιστορία δεν γράφεται και δεν ξεγράφεται με την απόδοση μετά θάνατον οφειλόμενων τιμών. Κι έχει καθείς και καθεμιά το αναφαίρετο δικαίωμα είτε να ανάψει ένα κερί, να κάνει μία προσευχή για τον Κωνσταντίνο τον Β’ ή να τού γυρίσει την πλάτη και να αδιαφορήσει. Είτε από τη μία πλευρά, είτε από την άλλη ουδεμία κι ουδείς έχει κάτι πλέον, να χωρίσει.
ΑΡΙΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ
