Χειμαρρηδόν τα τελευταία εικοσιτετράωρα τ’ αφιερώματα στον -Θεός σχωρέσ’ τον- Νίκο Ξανθόπουλο· το «παιδί του λαού», ο άνθρωπος που εξέφρασε τα βάσανα του κοσμάκη, οι κατάμεστοι κινηματογράφοι, η «Οδύσσεια Ενός Ξεριζωμένου»…
Συμβαίνει, άλλωστε: όταν φεύγει απ’ τη ζωή κάποιος που έχει σημαδέψει μία ολόκληρη εποχή, να «παίρνουν φωτιά» τα πληκτρολόγια και τα μικρόφωνα. Γιατί ν’ αποτελέσει εξαίρεση ο Ξανθόπουλος; Απλώς, μου κακοφάνηκε κάπως η ευκολία με την οποία τον μνημόνευσαν σε διάφορα ΜΜΕ ή αναρτήσεις στα social media ως αντίστοιχο του Στέλιου Καζαντζίδη στο σινεμά, κι όχι μόνον επειδή αμφότεροι γεννήθηκαν στην προσφυγομάνα Νέα Ιωνία ή γιατί και οι δύο ήταν ΑΕΚτζήδες. Mε όλο τον σεβασμό τη μνήμη του Ξανθόπουλου, δεν νομίζω ότι μπορεί να γίνει παραλληλισμός.
Πράγματι, τόσο ο Καζαντζίδης, όσο και ο Ξανθόπουλος, έσπαγαν ταμεία τη δεκαετία του ’60 εμπνέοντας κι εμπνεόμενοι από τη φτωχολογιά. Ομως, υπήρξε μία ειδοποιός διαφορά: ο Καζαντζίδης δεν ήταν μόνο εμπορικός καλλιτέχνης, που θα πουλούσε οποιαδήποτε σαχλαμάρα τραγουδούσε, φτάνει αυτή να περιείχε λυγμό, δάκρυ μανούλας και κόρα από ψωμί της ξενιτιάς. Ο Καζαντζίδης υπήρξε μοναδικό ταλέντο, ένα απίστευτο μέταλλο φωνής, για το οποίο μάλιστα κυκλοφορούν διάφορες ιστορίες. Είναι αδιανόητο, συνεπώς, να παραβλέπεις αυτό το κρίσιμο στοιχείο. Εάν τύχει να συζητήσει κάποιος με επαγγελματία μουσικό, για το πόσο δύσκολο ερμηνευτικά τραγούδι είναι π.χ. το «Τι θέλεις από μένανε» και πώς το παίζει στα δάχτυλα ο Καζαντζίδης, θα πάρει τις απαντήσεις για το τεχνικό μέρος του φαινομένου «Στέλιος»…
Επίσης, πέρα από τον Καζαντζίδη των ινδικών, ινδοπρεπών και κάθε λογής προχειροτραγουδιών, υπήρξε και ο Στέλιος που τραγούδησε όλους τους μεγάλους δημιουργούς: ο Στέλιος με το θεοδωρακικό «Σαββατόβραδο», ο Στέλιος με το χατζιδακικό «Το πέλαγο είναι βαθύ», ο Στέλιος με το λοϊζικό «Το μερτικό απ’ τη χαρά», ο Στέλιος με το μαρκοπουλικό «Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός», ο Στέλιος με το ξαρχακικό «Στα χέρια σου μεγάλωσαν», ο Στέλιος με το ζαμπετικό «Βοριάς είν’ η αγάπη σου», ο Στέλιος με το ακηπανικό «Η ζωή μου όλη», ο Στέλιος με νικολοπουλικό «Αγριολούλουδο», ο Στέλιος με το καλδαρικό «Αλλοτινές μου εποχές», ο Στέλιος με το λεοντικό «Δεν θέλω να μου δέσετε τα μάτια», ο Στέλιος με το τσιτσανικό «Αντιλαλούνε τα βουνά»… Μόνο Πλέσσα δεν θυμάμαι να έχει τραγουδήσει από τους σημαντικούς συνθέτες ο Καζαντζίδης…
Ο Ξανθόπουλος, αντίθετα, δεν ήταν ο σούπερ ηθοποιός -ούτε βέβαια ο τρομερός τραγουδιστής- που αναλώθηκε στα μελό του Απόστολου Τεγόπουλου ενώ είχε παίξει και λίγο… Αγγελόπουλο ή Δαμιανό ή δεν ξέρω κι εγώ τι.
Ακόμη και αν θεωρείς ότι ο Ξανθόπουλος ήταν αρκετά ικανός στην υποκριτική τέχνη, ξεχωριστό δεν θα μπορούσες να τον χαρακτηρίσεις. Εξάλλου, ουδέποτε τέθηκε δίλημμα Ξανθόπουλος ή… Χορν, όπως τέθηκε το Καζαντζίδης ή Μπιθικώτσης. Aς τον αποχαιρετήσουμε, λοιπόν, τον άνθρωπο (κηδεύεται σήμερα Τρίτη 24 Ιανουαρίου) με τον προσήκοντα σεβασμό, καθώς άφησε κι αυτός ένα αποτύπωμα στην πολιτιστική ιστορία του τόπου, αλλά και με αίσθηση του μέτρου.
Νίκος Ντίνας
- #Καζαντζίδης
- #Ξανθόπουλος
