Από το απόγευμα της Κυριακής και με αφρομή όσα έγιναν στο Περιστέρι με το ύψος του τέρματος και τη μη διεξαγωγή του αγώνα Ατρόμητος – ΑΕΚ έχουν βγει -δεξιά κι αριστερά- οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων (ίσως και των μικρών, αλλά ως πληθυσμιακακά απειροελάχιστοι, δεν ακούγονται) και τσακώνονται για το ποιος την έχει πιο μεγάλη… την ηθική. Ο Γαύρος, ο Βάζελος, ο ΑΕΚτζής, ο ΠΑΟΚτζής, ο Σκώληκας;
Δεν θέλω να τους στενοχωρήσω, αλλά η ηθική των ομάδων τους είναι σαν παιδική πλαστελίνη: χρωματιστή (κόκκινη, πράσινη, κίτρινη, άσπρη…) που ζυμώνεται όπως αυτοί γουστάρουν. Είναι λίγο… γούτσου γούτσου αυτή η παρομοίωση, αλλά τι να τους πει; Οτι τα ίδια… λύματα είναι όλοι τους; Η… διαφορετική ΑΕΚ, που δεν ανεχόταν το πρωτάθλημα του Βάλνερ, αλλά μια χαρά της κάθονται τα «χάρτινα» τα τελευταία χρόνια. Ο Παναθηναϊκός, που σώθηκε (και με την ψήφο της ΑΕΚ) ενώ ήταν να υποβιβαστεί καθώς δεν πληρούσε τις τυπικές προϋποθέσεις πριν από πέντε χρόνια; Ο ΠΑΟΚ; Που έπαιρνε στα χαρτιά με το ματς της Λεωφόρο με το… φιλέ στο κεφάλι του Βλάνταν Ιβιτς, αλλά τον ενοχλούσε το ρολό ταινίας στην καρκάλα του Οσκαρ Γκαρθία; Ο Ολυμπιακός; Που με λόγω της… πολλής ηθική του έγινε η πιο αγαπητή ομάδα στην Ελλάδα; Ο Αρης; Που αν υπήρχε σταθερό και σοβαρό πλαίσιο στο εγχώριο ποδόσφαιρο θα ήταν ο πρώτος που θα πάθαινε… Ξάνθη;
Και για να μη χαϊδεύουμε αυτιά: το μεγαλύτερο παραμύθι είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο το έχουν καταδυναστεύσει και καταστρέψει οι παράγοντες, οι πολιτικοί και όλοι αυτοί με τις γραβάτες. Λάθος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έγινε τόσο κακομοίρικο εξαιτίας των παραγόντων, αλλά λόγω των οπαδών. Αυτοί είναι οι χειρότεροι. Οι παράγοντες, πάντα έχουν ένα σκεπτικό, που είτε μας αρέσει είτε όχι, πατάει σε μία δική τους λογικοί. Οι ποδοσφαιριστές, οι προπονητές, οι διαιτητές, το ίδιο. Οι οπαδοί, όμως, είναι τελείως μ@@άκες! Δεν βγαίνει ποτέ άκρη με αυτά που λένε, ακόμη και αν πρόκειται για ανθρώπους που έχουν στοίβα τους ακαδημαϊκούς τίτλους. Μπορούν να σε αφήσουν άφωνο μιλώντας για οποιοδήποτε θέμα, αλλά όταν η κουβέντα φτάνει στην μπάλα… σταυροκοπιέσαι!
Το ότι οι φίλαθλοι (ας του πούμε έτσι) είναι αυτοί που θεοποιούν και
γίνονται δεκανίκια προέδρων είναι το λιγότερο, διότι ακόμα και οι χειρότεροι παράγοντες δεν βαρύνονται με τόσα εγκλήματα κατά ζωής με όσα χρεώνονται οι οπαδοί.
Με τους οπαδούς των ποδοσφαιρικών ομάδων νομίζω ότι ισχύει αυτό που έχει περιγράψει ένας φιλόσοφος (θαρρώ ο Παναγιώτης Κανδύλης), ότι δηλαδή πρώτα κοιτάζουν να επιλέξουν εχθρούς και μετά να δουν τι θα πουν και θα υποστηρίξουν. Πρώτα επιλέγουν στρατόπεδο και μετά σκέφτονται. Αυτό, φυσικά, δεν τους κάνει σκεπτόμενους, αλλά φανατικούς…
Νίκος Ντίνας
