Tα πρακτικά της Βουλής μένουν! Είναι αδιάψευστοι μάρτυρες του πως ο παραιτηθείς υπουργός Μεταφορών και Υποδομών είχε αντιμετωπίσει ερώτηση βουλευτή της αντιπολίτευσης σχετικά με την ασφάλεια των τραίνων στη χώρα μας.
Επειδή τα γραπτά όπως και τα πρακτικά μένουν, κανένας αξιωματούχος της κυβέρνησης και των σιδηροδρόμων δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε. Στις 20 Φεβρουαρίου δήλωνε τη Βουλή: «Είναι ντροπή (και ντρέπομαι) που θέτετε θέματα ασφαλείας και θα ήθελα να ανακαλέσετε αμέσως. Είναι ντροπή όταν σας εξήγησα (και το ξαναλέω) ότι το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν οι ΥΔΥ, διασφαλίζουμε την ασφάλεια».
Το τι ήξεραν αποδείχτηκε με τραγικό τρόπο λίγες εβδομάδες αργότερα. Αδράνησαν, ολιγώρησαν και δεν φρόντισαν να ολοκληρωθεί επιτέλους το σύστημα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης του σιδηροδρομικού δικτύου. Αν λειτουργούσε, θα είχε αποτρέψει τη σύγκρουση των δύο τρένων. Το σύστημα αυτό έχει ξεκινήσει να εγκαθίσταται από το… 2007! Η δεσύμβαση για την επαναλειτουργία του υπογράφτηκε το 2014.
Η ιστορία ενόςσυστήματος που εγκαθίσταται ασταμάτητα επί… 16 χρόνια λέει πολλά τόσο για το ελληνικό κράτος και για το πολιτικό σύστημα. Αλλά αυτή η κυβέρνηση κοντεύει να κλείσει τέσσερα χρόνια και οι δικαιολογίες για τις παραλείψεις των προηγούμενων, δεν μπορούν να σταθούν.
Όταν μάλιστα πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει κάνει σημαία της τον ψηφιακό μετασχηματισμό. Δεν γίνεται να ισχυρίζεσαι ότι είσαι η κυβέρνηση του ψηφιακού μετασχηματισμού και τα τρένα να λειτουργούν με χειρόγραφα σημειώματα και ασυρμάτους.
Ακόμα όμως και αν ήταν αδύνατο να λειτουργήσει το σύστημα σηματοδότησης και τηλεδιοίκησης οι ιθύνοντες της κυβέρνησης και των σιδηροδρόμων δεν φρόντισαν να καλύψουν με κάποιον τρόπο την απουσία του.
Από τη στιγμή δεν υπήρχε το ηλεκτρονικό σύστημα, ο σταθμάρχης της Λάρισας έπρεπε να ελέγχεται από άλλον συνάδελφό του για την αποτροπή του λάθους, όπως γινόταν παλιότερα.
Η τραγωδία των Τεμπών δεν αποτέλεσε αποτέλεσμα «ακραίων καιρικών φαινομένων» ή κάποιου αναπάντεχου φυσικού φαινομένου.
Ήταν μια καταστροφή που θα μπορούσε να είχε αποτραπεί αν όλοι οι αρμόδιοι είχαν κάνει τη δουλειά τους προκειμένου να μην εκθέσουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
Οι ευθύνες είναι προφανείς κι ενδέχεται να μην είναι μόνο πολιτικές
Η σύγκρουση δύο τρένωνπου κινούνται στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή που έχει στοιχίσει τη ζωή σε τουλάχιστον 57 ανθρώπους, πολλοί από αυτούς φοιτητές που πηγαίνουν στη Θεσσαλονίκη, η μεγαλύτερηκαταστροφή τρένων στην Ευρώπη αυτόν τοναιώνα.
Η κυβέρνηση προσπάθησε στην αρχή να τα φορτώσει όλα στο τραγικό λάθος ενόςάπειρου σταθμάρχη που έστειλε επιβατικό τρένο στην ίδια γραμμή με εμπορική αμαξοστοιχία που έρχεται από την αντίθετηκατεύθυνση.
Πραγματική αιτία του ατυχήματοςείναι ο συνδυασμός ιδιωτικοποίησης τωνελληνικών σιδηροδρόμων (ολοκληρώθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) μαζί με μια σειρά από «έργα» που γέμισαν τις τσέπες τωνκατασκευαστικών εταιρειών αλλά ποτέ δενλειτούργησαν.
Για αυτά τα έργα δαπανήθηκανεκατομμύρια ευρώ αλλά τα συστήματα τηλεματικής και τηλεδιοίκησης δεν λειτούργησαν ποτέ όπως δεν λειτούργησε ούτε η αυτόματη σήμανση.
Ετσι μπορεί να εξηγηθεί γιατί η θεωρία του ανθρώπινου λάθους που προσπάθησε από την πρώτη μέρα να λανσάρει ο πρωθυπουργός και τα πρόθυμα ΜΜΕ δεν πέρασε στην κοινωνία. Αντίθετα επικράτησαν πένθος, θυμός και αγανάκτηση.
Οι διαδηλωτές φωνάζουν «Φονιάδες» απευθυνόμενοι στην κυβέρνηση. Οι συγκεντρώσεις μαθητών, φοιτητών και νέωνσχεδόν κάθε μέρα, σε πολλές πόλεις σε όλη τηνΕλλάδα, με πανό που λένε «δεν ήταν ατύχημα, ήταν δολοφονία» ή «Η ιδιωτικοποίησησκοτώνει».
Η συμμετοχή μαθητών, φοιτητώνκαι νέων στις διαδηλώσεις μπορεί να εξηγηθεί όχι μόνο από την ταύτιση με τους μαθητές που σκοτώθηκαν στο ατύχημα, αλλά με ένα ευρύτερο αίσθημα επισφάλειας. Απλώνεται η αίσθηση ότι είμαστε περίπου αναλώσιμοι. Αυτό που συνέβη στις εξέδρες των γηπέδων το Σαββατοκύριακο που πέρασε δεν έχει προηγούμενο.
Οσα πανό είδαμε κι όσα συνθήματα ακούσαμε στις αυλές των σχολείων, στους δρόμους και τις πλατείες, επαναλήφθηκαν στις εξέδρες των γηπέδων.
Αυτοί που κάποιοι συνηθίζουν να τους αποκαλούν απαξιωτικά ως οπαδούς στη καλύτερη περίπτωση και χούλιγκανς στη χειρότερη, πήραν θέση από τις εξέδρες. Ταυτίστηκαν με τους μαθητές και τους φοιτητές.
Ο θυμός των νέων ανθρώπων πέρασε αυτή τη φορά και στις οικογένειές τους. Εργολάβοι, κυβερνητικοί πολιτικοί και φιλοκυβερνητικοί δημοσιογράφοι είναι ένοχοι περισσότερο από τον δύστυχο σταθμάρχη, που δεν έκανε τη δουλειά του και ασφαλώς θα τιμωρηθεί από την Δικαιοσύνη.
Ο μοιραίος σταθμάρχης δεν είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος, όπως προσπαθούσαν να μας πείσουν τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια.
Αλλωστε, ήρθε η συγνώμη του πρωθυπουργού και η παραδοχή ότι οι ευθύνες πάνε πολύ πιο πέρα από το μοιραίο λάθος του σταθμάρχη για να ρίξει στα βράχια το αφήγημά τους.
Ετσι τώρα πέρασαν στο επόμενο που είναι η διάχυση των ευθυνών για να επιμεριστεί το πολιτικό (ενδεχομένως και το ποινικό κόστος)…
Γιώργος Αποστολόπουλος
- #Τέμπη
