Εμείς, του… ’70 οι εκδρομείς, που πήραμε το πρωτόγαλα της (όποιας) αθλητικής γνώσης στη συγκεκριμένη δεκαετία, κάπως νιώσαμε με την είδηση του θανάτου του Ντικ Φόσμπερι. Ισως να αισθανθήκαμε και μία ενοχή, επειδή -ως δημοσιογράφοι πια- «τα δώσαμε όλα» αναλύοντας το εντυπωσιακό «διπλό» του Ολυμπιακού στη Νέα Φιλαδέλφεια ή το πόσο… terminator είναι ο Φώτης Ιωαννίδης και τοποθετήσαμε την απώλεια του σπουδαίου Αμερικανού στα… παραφερνάλια της ειδησεογραφίας και του σχολιασμού.
Δεν θα έπρεπε, διότι ο Φόσμπερι ήταν το -διά χειλέων Γιάννη Διακογιάννη- Φόσμπερι Φλοπ, ο όρος που σε κάθε μεγάλη διοργάνωση του στίβου έμπαινε στα παιδικά μας αυτιά μαζί με κάποιους άλλους όρους· ο Φόσμπερι ήταν ο άνθρωπος που εισήγαγε αυτή τη μέθοδο άλματος στο ύψος, η οποία μέχρι και σήμερα καλά κρατεί. Τότε, βεβαίως, ήταν… ντέρμπι. Αλτες όπως ο Σοβιετικός Βλαντιμίρ Γιατσένσκο, που έκανε παγκόσμιο ρεκόρ πολύ νέος, ή ο Ανατολικογερμανός Ρολφ Μπάιλσμιτ, επέμεναν να πηδάνε με στυλ Στραντλ, καταπώς έλεγαν το πρηνηδόν άλμα. Αλλοι, όπως ο Αμερικανός Ντουάιτ Στόουνς, είχαν στραφεί στον παλμό Φόσμπερι -το άλμα με το σώμα σε ύπτια θέση σε σχέση με τον πήχυ. Ο Στόουνς, μάλιστα, είχε γίνει ο πρώτος αθλητής του ύψους που είχε κατορθώσει να υπερβεί με το νέο στυλ τα 2.3ο. Και τις γυναίκες, υπήρχαν οι έτσι και οι… αλλιώς. Η Δυτικογερμανίδα Ούλρικε Μάιφαρτ είχε πάρει χρυσό στο Μόναχο με τη νέα τεχνική, 16 χρονώ ούσα, ενώ αντίθετα η Ανατολικογερμανίδα Ρόζμαρι Ακερμαν προτιμούσε το Στραντλ. Επικράτησε τελικά το Φόσμπερι Φλοπ, με το οποίο η Ιταλίδα Σάρα Σιμεόνι έγινε η πρώτη που υπερέβη τα 2 μέτρα.
Τα χρόνια, βεβαίως, πέρασαν. Στα σαράντα του, ο Γιατσένκο «έφυγε» με κίρρωση του ήπατος, το Τείχος έπεσε και η Γερμανία επανενώθηκε, ο Διακογιάννης αποδήμησε, ενώ σε ηλικία 76 ετών την έκανε κι ο Φόσμπερι. Που αν και κατέκτησε χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, εντούτοις ελάχιστοι τον μνημόνευαν γι’ αυτό. Στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, άλλωστε, ανέβηκαν και θ’ ανέβουν πολλοί, ουδείς όμως διαμόρφωσε σε τόσο μεγάλο βαθμό το αγώνισμά του όσο ο Φόσμπερι.
«Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ», λοιπόν. Του «δικού μας» Ντικ, όχι μόνο του σκυλάκου για τον οποίο έγραψε τον στίχο ο Γιάννης Ρίτσος και μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος.
ΝΙΚΟΣ ΣΑΡΙΔΗΣ
