«Εγώ με τις ιδέες μου κι εσείς με τα λεφτά σας, νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας, δε θέλω την κουβέντα σας ούτε τη γνωριμιά σας». Όταν ο Νικόλας ο Άσιμος έγραφε τους στίχους του διάσημου πια τραγουδιού που ερμήνευσε μαζί με τη Σωτηρία Λεονάρδου προφανώς δεν είχε στο μυαλό του τον αθλητισμό. Μήτε το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο. Το έρεισμα του ήταν κοινωνικό. Μαζί με άλλα πολλά. Κι όμως ενέπνευσε πολλούς. Ο καθείς με τις ιδέες του. Που τη στηρίζει μέχρι τέλους. Ο κόσμος δεν έχει λεφτά, αλλά τα θέλει μονά ζυγά δικά του. Η ψυχολογία του όχλου, της μάζας είναι κυρίαρχη. Το αποτέλεσμα είναι πάνω από όλα. Το σήμερα δεν μπορεί να περιμένει. Υπομονή χρειάζεται μα δεν υπάρχει. Σε ομάδες μεγάλες είναι άγνωστη λέξη. Ο κάθε προπονητής οφείλει να στηρίζει τους παίκτες του. Η ομάδα είναι ένα σύνολο ατόμων που πρέπει να λειτουργούν αρμονικά για να αποδώσουν. Ο κόουτς δεν είναι μάνατζερ, αλλά ηγέτης. Πρέπει να δώσει το καλό παράδειγμα. Είναι δίπλα σε αυτούς που εκείνος διάλεξε για να πάνε μπροστά την ομάδα. Όλοι τρέφονται από τις νίκες. Ένα σουτ ένα καλάθι πάνω ή κάτω αλλάζουν μια χρονιά, διαμορφώνουν καταστάσεις και χτίζουν ή διαλύουν καριέρες. Για τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη «η ψυχραιμία είναι το μεγαλύτερο προσόν για έναν άντρα που προορίζεται για ηγέτης». Και για εκείνους που είναι ήδη ηγέτες το ίδιο ισχύει. Επίσης «Αν δεν κάνεις θυσίες για τις ιδέες σου ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου» (Εζρα Πάουντ, 1885-1972). Θυσίες και ιδέες. Θυσία για την ιδέα. Η ιδέα ως αρχή. Ως φιλοσοφία στο παιχνίδι και στον τρόπο διοίκησης. Δεν είναι κακό. Κάθε άλλο. Αποτελεί βάση για κάθε ζωντανό οργανισμό. Υπομονή και στήριξη λοιπόν. Για όλους όσους εκείνους που έχουν τις ιδέες τους. Εν προκειμένω για τους προπονητές. Εκείνοι ξέρουν την ομάδα τους, εκείνοι τη ζουν καθημερινά και δεν θα την πουλήσουν ποτέ για να ικανοποιήσουν το λαϊκό αίσθημα που διψά για νίκες και μεταγραφές. Το ταμείο θα γίνει στο τέλος. Πάντα τότε πρέπει να γίνεται. Κι αν τους αντέξει το σκοινί θα φανεί στο χειροκρότημα. Όποιος αντέξει…
- #Μπαρτζώκας
- #Ολυμπιακός
