Ο Ηρόδοτος, ο διάσημος Έλληνας ιστορικός, ο «πατέρας της Ιστορίας», δεν υπερέβαλλε όταν έγραψε στις «Ιστορίες» του ότι οι Σκύθες έπιναν το αίμα των ηττημένων εχθρών τους, χρησιμοποιούσαν ανθρώπινα τριχωτά της κεφαλής ως τρόπαια και έγδεραν τους ηττημένους για να χρησιμοποιήσουν το δέρμα τους στη φαρέτρα τους!
Τουλάχιστον είχε δίκιο για το μακάβριο έθιμο αυτών των νομαδικών λαών που κατοικούσαν στις αχανείς ευρασιατικές στέπες κατά την πρώτη χιλιετία π.Χ. να μετατρέπουν το δέρμα των εχθρών τους σε δερμάτινες θήκες για τα βέλη τους.
Ανασκαφή και μελέτη αποκάλυψε ανθρώπινο δέρμα σε θραύσματα από φαρέτρες που βρέθηκαν σε τάφους στη νότια Ουκρανία
Συγκεκριμένα, ανάλυση που πραγματοποιήθηκε από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης σε 45 δείγματα δέρματος και δύο δερμάτινα αντικείμενα που ανακτήθηκαν από 18 τάφους που ανασκάφηκαν σε 14 διαφορετικές σκυθικές τοποθεσίες του 5ου και του 4ου αιώνα π.Χ. στη νότια Ουκρανία δείχνουν ότι οι Σκύθες χρησιμοποιούσαν κυρίως το δέρμα εξημερωμένων ειδών όπως πρόβατα, κατσίκες, αγελάδες και άλογα για να παράγουν δέρμα και δέρματα από άγρια ζώα όπως αλεπούδες, σκίουρους και αιλουροειδή, αλλά και από ανθρώπους!
Στα υπολείμματα μιας φαρέτρας που βρέθηκε στην Ilyinka και μιας άλλης στο Bulhakovo, η ομάδα που σχηματίστηκε από τους Luise Ørsted Brandt, Meaghan Mackie, Marina Daragán, Mateo J. Collins και Margarita Gleba ανακάλυψε δύο δείγματα ανθρώπινου δέρματος που «για πρώτη φορά παρέχουν άμεσες αποδείξεις» της ιστορίας του Ηροδότου, όπως τονίζεται σε ένα επιστημονικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Plos One με τίτλο: «Δέρμα ανθρώπου και ζώου που προσδιορίστηκε από την παλαιοπρωτεομική σε σκυθικά δερμάτινα αντικείμενα από την Ουκρανία»
Άλλα από τα μακάβρια σκυθικά έθιμα που περιγράφει ο Ηρόδοτος είχαν ήδη υποστηριχθεί από αρχαιολογικά ευρήματα. Κοντά σε έναν από τους μεγαλύτερους σκυθικούς βασιλικούς ταφικούς χώρους στη νότια Ουκρανία, τον τύμβο της Αλεξανδρόπολης, ανακαλύφθηκε ένας νεκρικός χώρος συμποσίου με 11 τάφους ανδρών, γυναικών και παιδιών που φαίνεται να έχουν δολοφονηθεί και θαφτεί εκεί ως μέρος των ταφικών τελετουργιών, όπως έγραψε ο Έλληνας ιστορικός για την κηδεία ενός βασιλιά των Σκύθων.
Οι συγγραφείς της μελέτης υπενθυμίζουν επίσης ότι η περιγραφή τους για το πώς οι πενθούντες αυτοακρωτηριάζονταν στις ταφές των μοναρχών τους έχει επίσης επιβεβαιωθεί σε ανασκαφές στον ταφικό τύμβο Chortomlyk, «όπου βρέθηκαν έξι φάλαγγες ανθρώπινων δακτύλων, δύο από αυτές με σημάδια ακρωτηριασμού.
Τα θεαματικά κομμάτια χρυσού που βρέθηκαν σε ελίτ ταφές είναι διάσημα από αυτούς τους νομάδες που κατέλαβαν τις στέπες βόρεια της Μαύρης Θάλασσας και μεταξύ των ποταμών Δούναβη και Δον.
Η Ουκρανία ανέκτησε πρόσφατα μερικά από αυτά τα πολύτιμα αντικείμενα που έφυγαν από την Κριμαία για μια έκθεση πριν από τη ρωσική εισβολή στη χερσόνησο.
Ωστόσο, λιγότερη προσοχή έχει δοθεί στα σκυθικά δερμάτινα αντικείμενα, τα οποία είναι συχνά εξαιρετικά υποβαθμισμένα και κατακερματισμένα. Οι ειδικοί πιστεύουν ότι μερικά από αυτά που εξετάστηκαν τώρα ήταν πιθανώς είδη ένδυσης (πιθανώς παντελόνια), μπότες ή αγγεία, αλλά η πλειονότητα είναι υπολείμματα εμβληματικών σκυθικών αντικειμένων, όπως φαρέτρες για την αποθήκευση βελών.
Ένα σύνολο φαρέτρας έχει βρεθεί σε όλες σχεδόν τις ταφές των Σκυθών, αν και συχνά έχουν διασωθεί μόνο οι αιχμές των βελών και οι τοξότες απεικονίζονται σε αρχαίες εικονογραφίες με αυτές τις φαρέτρες.
Οι ερευνητές παρατήρησαν μια ξεκάθαρη ελληνική τεχνοτροπία στην ανάγλυφη διακόσμηση ορισμένων από τα θραύσματα φαρέτρας που μελετήθηκαν. Πιστεύουν ότι μπορεί να έχουν παραχθεί ή διακοσμηθεί σε ελληνικούς οικισμούς στη βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας ή να έχουν διακοσμηθεί σε ελληνικό στυλ από Σκύθες τεχνίτες. Δεν θα ήταν παράξενο, αφού τα θηκάρια των σκυθικών σπαθιών και άλλων αντικειμένων που βρέθηκαν σε επίλεκτους τάφους φέρουν διακοσμητικά και ελληνικά μυθολογικά μοτίβα.
Στην έρευνα αναφέρεται:
«Η ανακάλυψη έκπληξη είναι η παρουσία δύο δειγμάτων ανθρώπινου δέρματος, τα οποία για πρώτη φορά παρέχουν άμεση απόδειξη του ισχυρισμού του αρχαίου Έλληνα ιστορικού Ηροδότου ότι οι Σκύθες χρησιμοποιούσαν το δέρμα των νεκρών εχθρών τους για να κατασκευάσουν δερμάτινα τρόπαια, όπως καλύμματα φαρέτρας. Υποστηρίζουμε ότι η δερμάτινη κατασκευή δεν είναι ασυμβίβαστη με τον νομαδικό τρόπο ζωής και ότι οι Σκύθες διέθεταν εξελιγμένες τεχνολογίες παραγωγής δέρματος που εξασφάλιζαν σταθερή παροχή αυτού του ουσιαστικού υλικού».
Με το όνομα Σκύθες αναφέρονται από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς ένα σύνολο νομαδικών φυλών που ερχόταν σε επαφή μαζί τους και ζούσε στην Κεντρική Ασία και στα βόρεια παράλια της Μαύρης Θάλασσας. Οι Σκύθες θεωρούνται ο λαός καταγωγής των θρυλικών Αμαζόνων.
Σύμφωνα με την «Ηροδότου Ιστορία», οι Σκύθες ονόμαζαν τους εαυτούς του Σκολότες. Το ελληνικό Σκύθες προφανώς αντικατοπτρίζει μια παλαιότερη αντήχηση του ιδίου ονόματος *Skuδa- (όπου ο Ηρόδοτος μεταγράφει το «δ» σε λάμδα ενώ το -τοι αντιπροσωπεύει την κατάληξη πληθυντικού -τα της γλώσσας του Νότιου Ιράν). Η λέξη αρχικά σήμαινε τοξευτής, τοξότης και προήλθε αρχικά από την πρωτοινδοευρωπαική ρίζα -skeud- εκτοξεύω, πετώ.
Στα παραδοσιακά πολωνικά και ουκρανικά τραγούδια οι άνθρωποι της στέπας ονομάζονται Σόκολοι το οποίο πιθανόν να προέρχεται από το Σκολότοι (Skolotoi) σύμφωνα με τη μελέτη του Oswald Szemerényi, “Four old Iranian ethnic names: Scythian – Skudra – Sogdian – Saka”.
