«Πως καταντήσαμε λοχία…». Απορεί το διαχρονικό σουξέ της λαϊκής μουσικής μας (με βαριές υπογραφές: Γιώργος Κατσαρός, Πυθαγόρας). Για να καταλήξει: «…Ποιος είμαι εγώ, ποιος είσαι εσύ;»!
Θα το αφιέρωναν εξαιρετικά, ο ένας στον άλλον. Εάν κι εφ’ όσον υπήρχε περίπτωση οι τρεις διαφορετικοί κόσμοι της Θεσσαλονίκης, του Άρη, του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή βρισκόταν σε κοινό τόπο. Έστω … Μία φορά κι έναν καιρό. Τέτοια συνεύρεση όμως, δεν καθίσταται δυνατή μήτε στα παραμύθια.
Γιατί θα το αφιέρωναν; Θα το αφιέρωναν επειδή από στρατηγοί στην ιεραρχία (με αρχιστράτηγο τον Άρη κι ας θυμώσουν οι φίλοι μου των δύο άλλων ομάδων) του ελληνικού μπάσκετ κατάντησαν λοχίες. Από τα ψηλά στα πολύ χαμηλά βρέθηκαν κι τρεις.
Σάββατο βράδυ έβλεπα στο καφέ της γειτονιάς μου, το ντέρμπι (έτσι το χαρακτήριζαν στην τηλεοπτική μετάδοση), Ηρακλής – ΠΑΟΚ. Και σκεφτόμουν: Χαρακτηρίζοντας το παρόν ντέρμπι, αδικούνε κατάφωρα εκείνα του απώτερου παρελθόντος. Και με μια ματιά στα χαμηλά στρώματα βαθμολογία μετά στο σπίτι, οδηγούνταν η σκέψη σε στίχο του Διονύσιου Σολωμού: «.. Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα, να κλαίς»!
Για να δικαιωθεί Γιώργος Κατσαρός και Πυθαγόρας κι ο στίχος τους: «…Ο πιο ανίκητος εχθρός είναι λοχία ο καιρός». Αυτός, ο καιρός, έφθειρε την αυτοκρατορία των «κίτρινων» και τα βασίλεια του «δικέφαλου» και των «γηραιού». Μετά την εποχή του Χρήστου Μιχαηλίδη και του Γιάννη Μπουτάρη, του Νίκου Βεζυρτζή και του Λάκη Οικονομίδη, του Κώστα Χαίτογλου, του Νίκου Τζίκα και του Νίκου Νούσια (ανεπανάληπτη τριάδα μοντέλο διοίκησης για τα ελληνικά δεδομένα) … Οι εποχές οι οποίες ακολούθησαν, αν κι ορισμένες έφεραν τρόπαια εγχώρια κι εισαγωγής, απείχαν παρασάγγες. Δεν είχαν την ίδια λάμψη κι αίγλη η οποία άρχιζε από τους επικεφαλής των διοικήσεων.
Έτσι η Θεσσαλονίκη από Μητρόπολη του εθνικού μας σπορ, κατάντησε… παρεκκλήσι του. Δεν γινόταν κι αλλιώς. Η αυτοκρατορία και τα βασίλεια εκείνων των εποχών γιγαντώθηκαν άναρχα. Ήταν ωραίες εποχές για όσους δεν έβαζαν βαθιά τα χέρια στις τσέπες. Ωραίες ήταν και για όσους έβαζαν αλλά τις πλήρωναν πανάκριβα. Κάποια ημέρα όσο βαθιά κι εάν το έβαλαν, δεν άγγιξαν χρήμα στη τσέπη. Την ίδια ημέρα το έβαλαν βαθύτερα στην Αθήνα και στον Πειραιά.
Αποτέλεσμα; Άλλαξαν τα δεδομένα. Γιάννης Ιωαννίδης, Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Παναγιώτης Φασούλας, Δημήτρης Παπαδόπουλος κατηφόρισαν ανεπιστρεπτί από τη Θεσσαλονίκη. Κι η Θεσσαλονίκη κατά κανόνα βυθιζόταν στο σκοτάδι. Με εξαιρέσεις κάποιες μετρημένες στα δάκτυλα, φωτεινές αλλά όχι, όπως τότε, λαμπρές εποχές. Για να ξύσει τον βυθό.
Για να φθάσουν τα τελευταία χρόνια: Ο Ηρακλής σε μακροχρόνιο υποβιβασμό. Ο ΠΑΟΚ κι ο Άρης να κινδυνεύσουν να βαδίσουν στον ίδιο δρόμο. Και να σωθούν με την ψυχή στο στόμα. Όταν το Πρωτάθλημα του 2020 δεν ολοκληρώθηκε εξ αιτίας της «από μηχανής θεάς», για την περίπτωση, Πανδημίας. Ουδέν κακόν, αμιγές καλού. Πόσο δίκιο είχαν οι αρχαίο ημών πρόγονοι, τελικά;
Χρόνης Πυργάκης
- #Αρης
- #Ηρακλής
- #Θεσσαλονίκη
- #ΠΑΟΚ
