Προφανώς η οι αμαρτίες των γονέων δεν είναι σωστό να παιδεύουν τα τέκνα, αρκεί τα τέκνα να μην πηγαίνουν γυρεύοντας.
Την αφορμή για να θίξω το θέμα της «οικογενειακής ευθύνης» μού την έδωσε η φωτογραφία που εικονογραφεί αυτό το κείμενο. Την τράβηξε η φωτορεπόρτερ Τατιάνα Μπόλαρη, εταίρος του πρακτορείου Eurokinissi. H εν λόγω, για όποιον δεν το γνωρίζει, τυγχάνει κόρη του μακαρίτη Παρασκευά Μπόλαρη.
Ηταν ταγματάρχης, που συμμετείχε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, πρωτοπαλίκαρο του Δημήτρη Ιωαννίδη και στη Μεταπολίτευση φυγόποινος για χρόνια, που εμφανίστηκε στην Ελλάδα μετά την παραγραφή των αδικημάτων. Η κόρη του, ωστόσο, δεν πήρε καμία πολιτική «προίκα» από την πατέρα της, απεναντίας βρέθηκε ιδεολογικά στην αντίπερα όχθη: επαγγελματίας μεν, αλλά ταυτισμένη, τρόπο τινά, με τον αντιφασιστικό χώρο. Στα δικαστήρια της Χρυσής Αυγής, δε, ουδέποτε έκρυψε με ποια πλευρά ήταν και είναι.
Από την άλλη μεριά, ο Θάνος Πλεύρης, γιος του «θεωρητικού» των εγχώριων εθνικοσοσιαλιστών Κώστα Πλεύρη, του ανθρώπου που η φακός της Μπόλαρη απαθανάτισε να χαιρετά ναζιστικά στο εφετείο. Βουλευτής και υπουργός πλέον της Νέας Δημοκρατίας ο Θάνος, αλλά προρεχόμενος από το ΛΑΟΣ και σε κάποια φάση υποχρεωθείς από την ανάγκη πολιτικοϊδεολογικής «νομιμοποίησης» να συζήτσει συγγνώμη από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο. Για αντισημιτικές θέσεις που υιοθέτησε στο παρελθόν. Ενας υπουργός, που στη διαδρομή του δεν πήρε πάντα σαφείς αποστάσεις από τις πεποιθήσεις του πατέρα του.
Θα μπορούσαν, αμφότεροι -Πλεύρης και Μπόλαρη, να είναι ήρωες μία αρχαίας τραγωδίας, αλλά δεν είναι. Ενδεχομένως να τους επιφυλάξει ένα… ρολάκι η Ιστορία, περισσότερο τον υιό Πλεύρη, καθότι επέλεξε την κεντρική πολιτική σκηνή. Να τους καταγράψει και να τους αξιολογήσει…
Νίκος Ντίνας
