Θέλεις, να πεις πως είμαι αιρετικός; Πέστο. Δεν μπορείς όμως, να πεις πως είμαι άδικος. Ή, για να είσαι διακριτικός… Mπορείς, να πεις πως είμαι άστοχος. Εγώ πάντως, λέω πως το φευγιό του Γιάννη Διακογιάννη πλημμύρισε την πιάτσα μαθητές του.
Πριν από αυτό ουδείς έσπευδε, να δηλώσεις τέτοιος. Μετά; Πλημμυρίδα καταγράφεται! Κάθε ηλικίας μαθητές του… Από τριαντάρηδες, σαραντάρηδες μέχρι εξηντάρηδες κι εβδομηντάρηδες δηλώνουν μαθητές του Γιάννη Διακογιάννη. Όλοι τους υποκλίνονται στο μεγαλείο ενός και μοναδικού γνήσιου ευπατρίδη της δημοσιογραφίας. Κι έχουν κάτι, να πουν. Δεν υπάρχει πλέον, κάποιος για να τους διαψεύσει. Όλοι τώρα, θέλουν αυτό το “παράσημο”. Δεν χωρά κουβέντα πως είναι “παράσημο” εάν σε θεωρούσε μαθητή. . Δεν είναι φυσικά, εάν εσύ τον θεωρούσες δάσκαλο.
Δεν είχε μαθητές ο Γιάννης Διακογιάννης. Δε ήθελε, να έχει. Ήταν για όλους μια ανοικτη αγκαλιά . Αλλά μέχρι εκεί. Είχε τις παρέες του από την δημοσιογραφια και τον αθλητισμό. Αλλά μέχρι εκεί. Πολλοί πάσχισαν, να πάρουν την ευλογία του. Δεν την έδωσε. Δεν ήθελε αυτην κραδαίνοντας, να καταστεί πρώτος στη θέση του πρώτου ο ευλογημένος του.
Αυτός κατέστη με την διαδρομή του. Δεν ευλογήθηκε. Είχε κατ’ αρχήν χάρισμα το οποίο ουδείς έχει σήμερα. Είχε παιδεία την οποία επίσης, ουδείς έχει σήμερα. Είχε τις γνώσεις τις οποίες έχουν κάποιοι. Είχε το πνεύμα το οποίο ουδείς έχει σήμερα. Το καλούπι της ζωής έβγαλε αυτόν, τον ένα και μοναδικό Γιάννη Διακογιάννη. Μετά έσπασε!
Ο Γιάννης Διακογιάννης είχε φυσικά, τις συμπάθειες του. Σε καλλιτέχνες, σε αθλητές, σε παράγοντες και σε δημοσιογράφους. Ουδέποτε τις έκρυψε. Ουδέποτε έκρυψε και τα πολιτικά αλλά και τα αθλητικά του φρονήματα. Για κάποια αυτά, κάποιες εποχές, κάποιοι τον πολέμησαν. Να μην ξύνουμε πληγές. Αλλά και κάποιοι να μην ξύνονται στην γκλίτσα του τσομπάνου.
Και πριν και μετά τον Γιάννη Διακογιάννη ουδείς υπήρξε εφάμλλος του. Ήταν, είναι και θα είναι ξεχωριστός. Δεν ήταν ως καλύτερος. Ήταν επειδή όσα είχε αυτός αυτός, δεν τα είχαν όλοι οι άλλοι. Κι όσα είχαν όλοι οι άλλοι, τα είχε αυτός! Είτε επιχειρούσαν, να προσεγγίζουν το επίπεδο του, είτε απείχαν παρασάγγες από αυτό.
ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ
- #Διακογιάννης
