Δεν πρόλαβε ο Λιονέλ Μέσι να σηκώσει την κούπα και οι haters από την ποδοσφαιρομάνα Ελλάδα πετάχθηκαν από τα λαγούμια τους. Ο Τάκης από το Βελεστίνο και ο Βαγγέλης από τα Φιλιατρά ξεσπάθωσαν κατά του αργεντινού σούπερ σταρ επειδή κατά την απονομή δεν αντέδρασε όταν ο σεΐχης του Κατάρ τού φόρεσε αυτό το σαν νεγκλιζέ, ενώ αν στη θέση του ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα…
Επειδή, λοιπόν, μας το οίδημα στο… αναπαραγωγικό μας σύστημά και εις ό,τι αφορά στον μακαρίτη και τα ιδανικά του, να πούμε δύο λογάκια:
Πρώτον, κανείς δεν ξέρει πώς θ’ αντιδρούσε ο Μαραντόνα, εάν πάνω στην εξέδρα ο αρχηγός του κράτους-διοργανωτή του Παγκοσμίου Κυπέλλου τού έβαζε, μάλλον αιφνιδιαστικά, ένα διαφανές ένδυμα που προφανώς σχετιζόταν με κάποια τοπική παράδοση, την οποία αποκλείεται να γνώριζε ο παίκτης.
Δεύτερον, ο Ντιέγκο ήταν παικταράς κι αυτός, καμία αντίρρηση, αλλά μη μας πρήζετε με τα ιδανικά του και το πόσο ανυπότακτος… Μαραντονίξ ήταν. Μιλάμε για τον άνθρωπο που συναγελάστηκε με την Κόζα Νόστρα, για τον τύπο που δεν δίστασε για πέντε τάλαρα να τον μεταχειριστούν σαν αρκούδα που της βαράνε το ντέφι κι έφτασε να γίνει μέχρι και… μέλος του Ολυμπιακού, επί Σωκράτη Κόκκαλη.
Τρίτον, δεν θα έδινε ο Μαραντόνα το χέρι στον εκπρόσωπο ενός μοναρχικού καθεστώτος το χέρι; Και τι θα έκανε στην απονομή; Θα του έριχνε… γονατιά στο υπογάστριο; Θα του έκανε χειρονομία με το μεσαίο δάχτυλο; Θα του έλεγε «σου… πηδώ τη δέκατη ένατη γυναίκα σου κι όλο της στο σόι»; Θα έφτυνε στο θομπ (όπως λένε την κελεμπία στην Αραβική χερσόνησο) του πολυχρονεμένου (ή όπως στα κομμάτια τον προσφωνούν τον τύπο);
Κι επειδή είμαι σε μια ηλικία που έχω ζήσει και την εποχή του Μαραντόνα και του Μέσι; Όλοι εσείς που ασυζητητί βγάζετε ανώτερο τον Ντιέγκο, σε όλα, από την μπάλα μέχρι τη… μαγκιά, έχετε μετρήσει πόσα ζωντανά ενεντηντάλεπτά του έχετε δει στη ζωή σας; Μην μπαίνετε στον κόπο: όλα μαζί τα ενενηντάλεπτα του Μαραντόνα δεν φτάνουν τα ματς του Μέσι σε μία σεζόν που έχει μεταδώσει η ελληνική τηλεόραση (ελεύθερη και συνδρομητική)!
Αθροίστε: τα ματς σε 3+ Μουντιάλ (1982, 1986, 1990 και ολίγον 1994), συν δύο παιχνίδια κόντρα στον ΠΑΟΚ, συν τον διπλό τελικό του UEFA που κατέκτησε η Νάπολι, άντε και μερικά ακόμη που μπορεί να μου διαφεύγουν. Τα υπόλοιπα, highlights ήταν στιγμιότυπα, στην «Αθλητική Κυριακή», και τώρα πίσω – πίσω και κάνα βιντεάκι με στιγμιότυπα στο YouTube. Κάντε μας τη χάρη, λοιπόν.
Περιοριστείτε στο ότι παρακολουθήσατε μία ματσάρα, ένα σούπερ ουάου τελικό, με γκολ, ανατροπές, αμφισβητούμενες φάσεις, χαμένες ευκαιρίες, παράταση και πέναλτι, χωρίς να μιζεριάζετε και να πασχίζετε να λερώσετε τον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό περφόρμερ αυτού του αιώνα, τον Λιονέλ Μέσι. Αν επιμένετε να διακινείτε την ποδοσφαιρική σας σοφία και να κάνετε τους τιμητές, ασχοληθείτε με τον Ολυμπιακό σας, τον Παναθηναϊκό σας, την ΑΕΚ σας, τον ΠΑΟΚ σας και τον Άρη σας. Ασχοληθείτε με το αν ο πρόεδρός σας σάς φέρει τον παικταρά… Μπάμια, τον οποίο ήθελε η Μπαρτσελόνα αλλά ατύχησε ή το κουρασμένο παλικάρι της Πριμέρα Ντιβιζιόν και της Πρέμιερ Λιγκ, που του είπε… εργατολόγος να έρθει στη Σούπερ Λιγκ 1 για να κολλήσει κάτι τελευταία ένσημα, ώστε να βγάλει παχυλή σύνταξη. Αφήστε εμάς τους υπόλοιπους, όσοι είμαστε, να χαιρόμαστε και νιώθουμε τυχεροί που ζήσαμε τον Λιονέλ Μέσι, ή που θα ζήσουμε (ακόμη περισσότερο απ’ όσο τον έχουμε γευθεί) τον Κιλιάν Εμπαπέ.
Νίκος Ντίνας
