Πριν από τον Κωνσταντίνο ή «Τέως» ή «Κοκό», υπήρχε ο Παύλος. Οχι ο μπαμπάς του (υπήρχε κι αυτός, αλλά για πιο παλιά μιλάμε), αλλά ο Απόστολος Παύλος.
Το είχε εξηγήσει με σαφήνεια, απλά κι ωραία, ο Παντελής Μπουκάλας πριν από μερικά χρόνια σε άρθρο του στην «Καθημερινή», πως αυτή η καραμέλα, ο «νεκρός δεδικαίωται», δεν σημαίνει πως ο νεκρός δικαιώνεται. Η φράση του Αποστόλου Παύλου (Προς Ρωμαίους) «ο γαρ αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας» σημαίνει ότι ο πεθαμένος απαλλάχθηκε από την αμαρτία όχι επειδή συγχωρήθηκαν τα ανομήματά του, αλλά διότι ως νεκρός αδυνατεί πια ν’ αμαρτήσει. Κοινώς, μόνο γι’ αυτό δεδικαίωται ο 82χρονος πρώην βασιλιάς. Τα εν ζωή περπαγμένα του -είτε από αβελτηρία, είτε από συνειδητή επιλογή, είτε…, είτε…- δεν παραγράφονται, αλλά μένουν. Και μένουν γι’ αυτούς που θυμούνται, γι’ αυτούς που δεν περιμένουν να τους ανοίξει τα μάτια ο Οικονόμου του ΣΚΑΪ, για τους ιστορικούς τού τώρα, για τους ιστορικούς τού αύριο.
Επίσης, ο Παύλος (μιλάμε πάντα για τον Απόστολο και όχι για τον άνακτα) είχε αναφέρει και το εξής: ««Ε! τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω»». Κοινώς, όποιος δεν θέλει να εργάζεται να μην τρώει κιόλας. Ο μακαρίτης Κωνσταντίνος, αν υποθέσουμε ότι η αντιβασιλεία και η βασιλεία είναι επαγγέλματα, δούλεψε μέχρι τα 27 του και μετά… αραλίκι. Ούτε ένα ένσημο δεν κόλλησε ο αθεόφοβος στη ζωή τους. Διαβιούσε -και κάθε άλλο παρά φτωχικά- με αυτά που του είχαν αφήσει, από φίλους, «γαλαζοαίματους», τέλος πάντων κάποιους τρόπους που δεν τους λες κι αντιπροσωπευτικούς της έννοιας «εργασία».
Η συγκεκριμένη φράση του Αποστόλου Παύλου, θεωρείται βέβαια από διάφορους διανοητές κάτι σαν θεμέλιο του επιστημονικού σοσιαλισμού κι επειδή τον μακαρίτη Κωνσταντίνο μόνο σοσιαλιστή και κομμουνιστή δεν μπορείς να τον πεις, η μόνιμη αργία του είχε, ας πούμε, ιδεολογικό υπόβαθρο. Τήρησε, δηλαδή, συνεπή αντι-σοσιαλιστική στάση μέχρι τα στερνά του.
Δεν ξέρω πώς θα τα εκλάβουν όλα αυτά οι ακραιφνείς βασιλόφρονες, οι κρυπτο-συμπαθούντες, όλες αυτές οι αποχρώσεις και παραφυάδες της «μεγάλης δεξιάς πολυκατοικίας», αλλά καρφάκι δεν μας καίγεται. Από Δευτέρα, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του: ο μακαρίτης στην τελευταία κατοικία του κι εμείς στην καθημερινή μάχη της επιβίωσης. Το πολύ να μας πάρει μερικές ημέρες ακόμη όλο αυτό το σύστριγκλο με τους δημοσιολογούντες περί το Γλυξμπουργκαίικο, Είναι, βλέπετε, και τ’ απόνερα της κηδείας, οι καπελαδούρες που θα φοράνε οι βαρυπενθούσες εξ Εσπερίας και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει από τον τελευταίο αποχαιρετισμό στον στον τελευταίο βασιλιά.
Στίλπων Φραγκούλης
