Φρικιαστικό. Τρομακτικό. Απαίσιο και αποκρουστικό. Ακόμη και για τους λάτρεις των ταινιών τρόμου.
«Βλέπω τον θάνατό σου». Την θυμάστε την ταινία; Βγήκε και με πολλά σίκουελ. Τελικά την ζήσαμε και στην πραγματικότητα.
Μα, γίνονται αυτά; Μόνο στις ταινίες. Εκεί στο σινεμά.
Και τώρα, τι θες; Είναι δυνατόν να αναφερόμαστε σε ταινίες τη στιγμή που δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες ώρες από την απόλυτη τραγωδία που βύθισε τη χώρα στο πένθος;
Το θέμα είναι ότι «βλέπω τον θάνατό σου» τόσες φορές και πάλι δεν έμαθα τίποτα. Δεν είναι μια απλή συγκυρία. Μια κακή σύμπτωση γεγονότων.
Χάθηκαν αθώες ζωές. Δεν είναι αστείο. Τώρα κλαίμε όλοι. Όπως κλάψαμε σε τόσες άλλες τραγωδίες.
Κάθε τρεις και λίγο κάτι συμβαίνει. Εχει χαθεί το αίσθημα ασφάλειας. Πρόνοια και ασφάλεια υπάρχουν μόνο στα χαρτιά.
Ναι, ανθρώπινο λάθος. Πολλά μαζεμένα κατέληξαν στο ένα εκείνη τη μαύρη στιγμή.
Ποιος θα φέρει πίσω τα παιδιά; Κανείς. Δεκάδες οικογένειες καταστράφηκαν. Μια κοινωνία ζει και πάλι σε αιώνιο θρήνο.
Σε πνίγει το δίκιο μα που να το βρεις. Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι; Όλοι. Φταίει ο σταθμάρχης. Προφανώς. Αλλά ως φτάσαμε σε αυτόν;
Πως αφήνεις τα πάντα στην τύχη; Καμία δικλείδα ασφαλείας. Προηγμένη χώρα, ε;
«Έλα μωρέ, σε μένα θα τύχει; Ο Θεός είναι μεγάλος». Πόσες φορές το έχουμε πει; Σε όλα τα θέματα.
Κι αν στα απλά λάθη δεν έγινε και τίποτα, εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Ο καιρός θα περάσει και θα το ξεχάσουμε. Όπως τόσα άλλα.
Θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε από εμάς στη θέση των θυμάτων.
Δυστυχώς σε αυτή τη χώρα όλα είναι πιθανά…
