Μαύρη, κατάμαυρη η ψυχή μας από τη νέα εθνική τραγωδία στην Κοιλάδα των (αδικοχαμένων) ψυχών… Συγκλονίσθηκε από την εικόνα του Μίλτου Τεντόγλου στην πάλαι ποτέ Κωνσταντινούπολη μας!
Εκεί, στο κέντρο της δυτικής (η άλλη… Η βαθιά ανατολική είναι διαφορετική) τουρκιάς ο Μακεδόνας πρωταθλητής ανέβασε την ελληνική σημαία στον ψηλότερο ιστό. Χάρη στο χρυσό του μετάλλιο ανακρούσθηκε ο Εθνικός μας Ύμνος εκεί, στην πάλαι ποτέ Βασιλεύουσα.
Κι εδώ; Άνοιξε χαραμάδα φωτός στο βαθύ μας σκοτάδι…
Την ώρα κατά την οποία ο απανταχού της γης ελληνισμός κρατά την αναπνοή του από τις εξελίξεις για την εθνική τραγωδία στα Τέμπη…
Την ίδια ώρα με την επιτυχία του Νίκου Ανδρικόπουλου και τώρα με την επίδειξη ισχύος του Μίλτου Τεντόγλου πήρε βαθιά ανάσα κουράγιου.
Φυσικά, δεν κλείνουν έτσι οι πληγές μας. Και δεν αναφερόμαστε σε εκείνες των συγγενών και φίλων που θυσιάσθηκαν, για να αποκτήσει ο τόπος μας σιδηρόδρομο.
Επειδή έτσι γίνεται στην Ελλάδα. Την χώρα της κακής ώρας!
Χάθηκαν ψυχές. Ξεριζώθηκαν σπλάχνα Έμειναν ζωντανοί… Νεκροί πίσω όσοι έχασαν τους δικούς τους στα Τέμπη και στον Μαλιακό, για να αποκτήσει η Ελλάδα ασφαλή αυτοκινητόδρομο Θεσσαλονίκη- Αθήνα.
Δε χάθηκαν ψυχές στην Εθνική (της κακιάς ώρας αυτής της χώρας) Αθήνας- Πάτρας; Στην Πάτρας – Πύργου; Πόσες φορές δε δάκρυσαν για τα χαμένα νιάτα της Κρήτης… Ψηλορείτης, Λευκά Όρη, Δίκτη, Αστερούσια στον την Βόρειο Οδικό Άξονα της;
Χάθηκαν; Θυσιάσθηκαν. Για να ξυπνήσουν συνειδήσεις. Και να αποφασίσουν πως αυτή η αιμορραγία του Έθνους μας, καθώς περί τέτοιας πρόκειται, είναι εθνικό έγκλημα! Οι δε, διαχρονικές ευθύνες γι’ αυτό είναι εγκληματικές…
Μέσα σε αυτό το πένθιμο, το σκυθρωπό σκηνικό της – ευλογημένης από τον Θεό της αλλά καταραμένης από τους ανθρώπους της – Ελλάδας… Η λεβεντιά του Μακεδόνα πρωταθλητή, το ανέμισμα της ελληνικής Σημαίας κι η ανάκρουση του Εθνικού μας Ύμνου εκεί, σε μια από τις καρδιές της τουρκιάς, την Ινσταμπούλ, την πάλαι ποτέ Κωνσταντινούπολη μας… Επέτρεψε την άνθιση ενός αχνού χαμόγελου στα πρόσωπα μας. Κι ένα σκίρτημα συνάμα της ασφυκτιούσας από το γράπωμα του παγωμένου χεριού του Χάρου, ψυχής μας!
Είναι η χαραμάδα φωτός στο μαύρο σκοτάδι μας, που λέμε…
ΑΡΙΣ ΝΙΚΟΛΑΚΗΣ
